Het mooiste aan de anarchie van onze gemeenschap (buiten de lachwekkende chaos die af en toe ontstaat als iedereen denkt dat iemand iets zou doen, maar niemand zich realiseert dat iedereen het niet gedaan heeft) vind ik het gebrek aan hiërarchie. Ik ben allergisch voor hiërarchie, zowel boven mij als onder mij.
Het is algemeen bekend dat we in een wereld leven die onderhevig is aan de kracht van de natuur. Dat betekent dus dat elk levend wezen onder invloed van de natuur staat. Bovendien werken alle natuurkrachten standaard volgens hetzelfde fundamentele principe van causaliteit (d.w.z. oorzaak en gevolg). Als zodanig is het relatief onmogelijk om een natuurkracht te trotseren zonder ernstige gevolgen. Evenzo, wanneer we ons gedrag en onze houding in ons dagelijks leven in ogenschouw nemen, manifesteert deze kracht zich als wetten en regels waaraan we onderworpen zijn. Dit is uitsluitend omdat wetten en regels invloed uitoefenen op hoe we ons in een samenleving zouden moeten gedragen. Omgekeerd is dit de reden waarom het overtreden van wetten en regels repercussies en straffen met zich meebrengt.
“Het woord ‘anarchist’ gebruiken we met opzet en regelmatig om onze lezers te attenderen op de noodzaak om de ‘alomtegenwoordige staat’, zoals onze bisschoppen het genoemd hebben, te bestrijden, en om met een schok serieus geïnteresseerden te doen kijken naar de mogelijkheid van een andere maatschappij, een samenleving die bestaat uit verenigingen, gilden, vakbonden, leefgemeenschappen, parochies – vrijwillige samenwerkingsverbanden van mensen langs regionale in plaats van nationale lijnen, waar voor iedereen vrijheid en verantwoordelijkheid mogelijk is.” – Dorothy Day, mede-oprichtster van de Catholic Workerbeweging
