Radicale gastvrijheid
Zoals velen van jullie weten hebben we een Christus-kamer. Als die vol is, verandert de tv-kamer soms ook in een Christus-kamer en als die vol zit soms het kantoor en soms zelfs de kapel. Regelmatig is onze logeerkalender net een ingewikkelde sudokupuzzel. Onze wil om te verwelkomen is vaak groter dan onze ruimte. Gelukkig mag David, de blinde Portugese man, die nacht bij Martin (een vrijwilliger die een weekje met ons mee leefde) op het stapelbed in de logeerkamer slapen en zo slapen die nacht twee Christussen in de Christus-kamer.
De radicale gastvrijheid die we proberen te leven (en die mede door jullie hulp mogelijk wordt gemaakt) zorgt regelmatig voor leuke verrassingen. Ik blijf het bijzonder vinden om ’s ochtends de keuken in te lopen en iemand tegen te komen die ik nog niet ken, maar die blijkbaar bij ons slaapt. Dat je je voorstelt in je pyjama en er na een half gesprek in het Engels ook nog achter komt dat je eigenlijk allebei Nederlands spreekt.
Het leven in het Noëlhuis zit vol met spontane cadeautjes die je eigenlijk niet kunt plannen. Op één van de vele mooie zomeravonden speelde ik gitaar op het balkon met onze Braziliaanse huisgenote die prachtig kan spelen en zingen. Ineens hoorden we applaus van toevallige voorbijgangers beneden. Zoveel mooie mensen, zoveel bijzondere, vaak verdrietige, maar soms ook hoopvolle verhalen! En ik hoef er niet eens naar op zoek, maar vind het gewoon in mijn eigen huis!
Tegelijkertijd baart het ons grote zorgen dat de gastvrijheid van ons rijke landje vaak zo te kort schiet. De situatie in Ter Apel is onmenselijk en onacceptabel en het roept veel vragen op. Waarom zijn de grenzen open voor bijna alles, behalve onze broeders en zusters met wie we deze aarde delen? Waarom slapen er mensen buiten als er zoveel gebouwen leeg staan? Waarom mogen mensen niet werken als er zoveel tekorten zijn aan werknemers? Waarom wordt er zo’n groot onderscheid gemaakt tussen mensen uit Oekraïne en mensen uit andere landen? Waarom beschermen we grenzen in plaats van mensen? Het zijn pijnlijke vragen die we niet uit de weg proberen te gaan, juist omdat we ook ervaren dat het anders kan.
Groeien en bloeien
Deze zomer stond alles weer prachtig in bloei. De kruidentuin op ons balkon, ons gekraakte moestuintje naast de tennisbaan waar de kapucijners en sperziebonen zich prachtig in het hek vlochten. En natuurlijk de prachtige tuin in Duivendrecht, die ons regelmatig voorziet van overheerlijke groenten en fruit en gezellige avondjes rond het vuur. Het is en blijft een zegen om midden in de chaos van de stad zomaar even je handen in de aarde te kunnen steken en contact te maken met die levensbron waar we allemaal uit voortkomen en die ons allemaal verbindt.
Ook het huis groeit en bloeit en alles blijft in beweging. De RUAH (Gods geest van liefde) waait lekker door de gangen. Het is maandagavond en de bel wordt geluid, “vergadering” galmt het door de gang. Na een heerlijk gepuzzel met data zijn we er weer uit wie er wanneer gaat koken en wie wat mag schoonmaken. Daarna gaan we vuilprikken, lekker buiten zijn, de buurt mooier maken en nieuwe mensen leren kennen. Als we terugkomen wordt de bel alweer geluid, dit keer voor het gebed. Even naar binnen om straks weer naar buiten te kunnen. We bidden voor vrede in Oekraïne en alle andere plekken in de wereld waar geweld is, we bidden voor de mensen in Ter Apel, voor onze huisgenoten en voor zoveel andere dingen.
Er is een tijd van komen en een tijd van gaan. Zo namen we deze periode afscheid van ‘mooie man’ (een bijnaam die hij zichzelf had gegeven), een moeder met haar zoontje, die helaas ook te maken hebben gekregen met het falende beleid in ter Apel en Amelie, die haar ASF jaar bij ons heeft gedaan en die we enorm gaan missen. In haar plaats verwelkomen we Anna, die zich in de paar weken dat ze er is al helemaal heeft ondergedompeld in het huis. Ook Willem & Talitha zijn na minimaal tien keer afscheid nemen vertrokken in hun brandweerwagen naar Noorwegen. We hebben Miloš in hun plaats mogen verwelkomen, die samen met Margriet in het appartement beneden is gaan wonen waardoor zij op deze manier gelukkig toch nog betrokken kan zijn als kerngroepslid. Wie ons wel gaat verlaten als kerngroepslid is Daan, vanwege zijn nieuwe baan als coördinator bij de Laudato Si’ Alliantie. Gelukkig blijft hij nog wel bij ons wonen en zijn wij heel blij met zijn nieuwe groene wijsheden die ons kunnen verrijken op het gebied van geloof en duurzaamheid.
Huisvakantie
Net als ieder jaar gingen we weer een week op vakantie met het huis. Frits moesten we helaas missen, want die vierde zijn vakantie met een getuigenis in de Duitse gevangenis (zie elders in deze nieuwsbrief). Een aantal leden van de Dorothy-gemeenschap waren wel van de partij. Mieke heeft ons de hele week onwijs geholpen; ook Herman, Naomi en Sofie zijn een paar dagen geweest. Verder was het een mooie en diverse groep van huisgenoten, oud huisgenoten en vrienden.
Het zijn heerlijke hete dagen en iedere dag gaat er wel een groepje naar het strand. We zien de zon zakken in de zee; het lijkt net alsof de zon verdrinkt in diezelfde zee waar zoveel van onze broeders en zusters zijn verdronken terwijl ze zochten naar een beter leven. Diezelfde woeste zee die zoveel van de mensen die met ons mee zijn op vakantie hebben getrotseerd om hier te komen. Nu spartelen hun kinderen er in rond met een onschuld die ze anders misschien nooit hadden gekend. Wat is de zee woest en gewelddadig en prachtig en helend tegelijk. De kinderen kunnen er geen genoeg van krijgen. Alleen de laatste dag blijven we bij het broederhuis, want dan regent het en bijna iedereen heeft corona. Het heeft de pret gelukkig niet mogen drukken.
Protesteren en inspireren
De zorgen die wij hebben over de aarde en onze samenleving vertalen zich vaak in het deelnemen en organiseren van allerlei acties en demonstraties. Ook deze periode waren er weer verschillende bezoekjes aan het klimaatkamp in Lutzerath, waar een koolmijn hele stukken aarde opeet. Margriet en Nikki blokkeerden de raffinaderij van ExxonMobil in Rotterdam met ‘Christian Climate Action’ en een kolentrein in de haven van Amsterdam met ‘Kappen Met Kolen’. Hier ziet u ze met Herman tussen de wielen van een militair vliegtuig tijdens de grote Schiphol Actie van XR en Greenpeace. Frits organiseerde ondersteuning voor een aantal processen tegen activisten in Nederland en Duitsland. Susan was met haar drumband ‘Rythms of Resistance’ weer aanwezig bij acties van ‘Extinction Rebellion’, de klimaatmars, ‘Wij maken plek Amsterdam’ en nog veel meer acties.
Op 30 juni kwamen er vier nieuwe F35-jachtbommenwerpers naar Volkel om de verwoesting van onze aarde te oefenen. In een stille tocht liepen we met een groepje van rond de 30 activisten van een kerk naar de vliegbasis om daar samen stil te staan bij de bom en een vredesbrief en een vredespalm te geven aan de mensen die daar werken. Om onze gemeenschappelijke wens van vrede te delen en uit te dragen.
Verzet is niet alleen protesteren maar vooral ook inspireren. De zaadjes van hoop en vrede die we proberen te zaaien is niet alleen iets van grote acties, maar bevindt zich juist ook in de dagelijkse dingen. Verzet kan ook plaatsvinden door stilte te houden of een stukje grond te kraken om groente te verbouwen, of samen te leven en samen IFTAR-maaltijden te vieren met mensen van verschillende religieuze achtergronden. Al deze kleine dingen kunnen als daad van bewuste eenvoud het huidige systeem ondermijnen. Voor mij bestaat het stille verzet er vooral in om de hoop niet op te geven en te blijven geloven dat een andere manier van leven mogelijk is, die andere manier van leven die wij hier met elkaar elke dag een beetje mogen ervaren.
Symbolisch evenwicht
De zomer is inmiddels voorbij en de dagen worden donkerder. Op 23 september om 4 over 3 in de ochtend staat de zon pal boven de evenaar en duren dag en nacht overal op aarde precies even lang. Er is een letterlijk, maar ook een symbolisch evenwicht tussen licht en donker en daarmee beginnen we de herfstperiode. In de kapel verzamelen we bij het kruis allemaal prachtige herfst kleuren: blaadjes die broeder boom heeft losgelaten en vruchten die zuster aarde ons schenkt.
We kleden ons warm aan en kruipen dicht bij elkaar, want we willen de verwarming eigenlijk nog niet aanzetten. Het regent buiten, alsof al het water waar de aarde de hele zomer zo naar gesnakt heeft in één keer wil vallen. Ons hart gaat uit naar de overstromingen in Pakistan en alle andere plekken waar de consequenties van de klimaatveranderingen voelbaar zijn en natuurlijk naar de mensen hier dichtbij die buiten slapen. In de keuken is het weer een gezellige boel. Iemand kookt, iemand anders maakt een kruiswoordpuzzel en weer een ander probeert de gootsteen voor de zoveelste keer te ontstoppen. Het bestaat allemaal naast elkaar. Dan wordt er weer op de deur geklopt. Wie zal het zijn? We zetten alvast een extra bordje op tafel, dat past er nog wel bij.