Stateloos
‘Samen delen, samen spelen’ spreekt ons als motto erg aan. Toen wij zelf rond de twintig waren, hadden wij zo enorm veel meer mogelijkheden dan zij nu heeft. Dat voelt eigenlijk heel oneerlijk en onrechtvaardig. Dus: samen op weg.
Als zeventienjarige uit Libië was ze meegekomen naar Nederland onder de hoede van haar volwassen nicht. Hoewel ze daar is geboren en opgegroeid, is ze stateloos. Haar ouders waren door de Israëlische bezetting en door Hamas verjaagd uit de Gazastrook. Maar ook Libië blijkt onveilig. Vlak na de val van Khadaffi in 2013 werd daar ISIS verslagen door Amerikaanse bombardementen en een krijgsheer. Dat geweld was vlakbij waar het gezin woonde. Haar vele Palestijnse documenten zien er prachtig uit, maar blijken feitelijk waardeloos.
Ze was net achttien toen we haar leerden kennen in het Jeannette Noëlhuis. Mijn vrouw Jellie hielp haar met een kleine verwonding en ik ging mee naar haar tweede advocaat. Amira was toen al een jaar in Nederland. Nadat Amira zes maanden in het Noelhuis had gewoond, diende ze een hernieuwd asielverzoek in. Maar Amina’s asielverzoek werd afgewezen en toen zij het AZC moest verlaten, hebben mijn vrouw en ik haar onderdak geboden.
Ayub
Afgelopen september hebben we extra feestelijk haar zesentwintigste verjaardag gevierd. Want eindelijk krijgt zij na bijna negen jaar haar tijdelijke verblijfsvergunning. De redactie van dit blad vroeg ons iets te schrijven over ons delen in haar hoop en vrees, in haar geduld en ongeduld. Trouwens ook nu nog moet zij wachten, want ondanks het gunstige besluit, blijkt dat de uitvoeringsorganisatie traag, onderbezet en ingewikkeld is. We hebben haar gepolst over het idee voor dit artikel. Sowieso wil ze geen foto. En ook verder zoveel mogelijk onherkenbaar. Dus de naam Amira is niet haar echte.
De afgelopen negen jaar beschrijven is bijna niet te doen. Voor ons drie zijn de verhalen over Job een passende troost en inspiratie. Amira kent het verhaal over Ayub (Job) uit de Koran. Al het liefs en moois dat hem is afgenomen krijgt Ayub tijdens zijn leven driedubbel terug. Dat verhaal geeft haar en ons kracht om ondanks de lange reeks teleurstellingen de moed er in te houden.
Lichtjes in het duister
Het zijn vooral de dierbare vrienden van Amira die ons bemoedigen:
Ten eerste de vrienden die deskundig zijn in justitiële zaken: de advocaten en de medewerkers van het ASKV. Zo trouw, geduldig en deskundig. Zo’n honger naar gerechtigheid, echt prachtig. Peter R. De Vries heeft hen ooit in een gloedvolle toespraak in het zonnetje gezet.
Deze persoonlijke inzet zien we ook bij de mensen van de traumabehandeling. De EMDR-therapie blijkt in hun geduldige handen een wonderbaarlijk geneesmiddel. Want Amira had voorheen erg veel last van herbelevingen en slapeloosheid. Ze heeft gewelddadige gruwelen gezien, zoals stervende zwaargewonde mensen.
Als derde noemen we de docenten van de niveau-1-opleiding. Wat een toewijding, ongelofelijk! En wat een leuke mensen! Het schooljaar 2019-2020 was voor Amira een prachtige tijd. Ze hoorde er bij. Ze genoot van de omgang met docenten en medescholieren. We zagen haar echt opbloeien in die tijd. Ze ontpopte zich als een meid met veel humor.
Als vierde haar twee vrienden van de sportschool. Zij hielpen haar ook bij het schilderen en gezellig maken van haar kamer. En ze moedigen elkaar aan om van de nicotine af te blijven. Een gezonde geest in een gezond lichaam. Het is goed te zien dat ze veel sport. Ook haar houding is mooi rechtop.
Dus als je vraagt: wat is het mooiste in deze negen jaar? Al deze vrienden van Amira. Zij allemaal zijn lichtjes in het diepe duister rond het vluchtelingenverdrag. Daar worden we blij van. Wat een feest om ze te leren kennen. Echt mooie mensen! En wat een gemeenschap ook. Een gemeenschap van vertrouwen, hoop en liefde. Telkens zien we het weer gebeuren, dat mensen elkaar echt gelukkig kunnen maken. Dus daarom kunnen we het ieder aanbevelen: deel je leven met anderen, ook vluchtelingen. Vermenigvuldig je leven door het te delen.