Het was een eer en een bron van hoop om naar Nederland en Duitsland te reizen en te werken aan de ontwapening van de Amerikaanse B61 nucleaire kernkoppen in Europa, samen met mensen die verzet bieden aan de aanwezigheid van deze bommen in Europa. Mensen die een wereld willen waar gewerkt wordt aan vrede en niet aan het voorbereiden van oorlog. Er is een lange, sterke traditie van geweldloos verzet tegen Amerikaanse nucleaire wapens in Duitsland.
Vredeskamp
Ik ben nu twee keer in de kleine rechtbank van Cochem geweest. Vele anderen uit Duitsland, Nederland en de VS zijn mij voorgegaan vanwege verschillende geweldloze acties op de militaire vliegbasis van Büchel. Hun verklaringen in de rechtbank waren welsprekend en ontroerend. Veel van de directe acties gebeurden rondom het internationale vredeskamp. Ik was deel van de US Peace Delegation, georganiseerd door John LaForge van Nukewatch. Het internationale vredeskamp bracht gelijkgestemden samen die om de aarde geven en die de krankzinnigheid van nucleaire wapens en oorlog inzien en geloven in geweldloze acties van burgerlijke ongehoorzaamheid. Veel verschillende groepen werkten samen, waaronder Catholic Workers uit Duitsland, Nederland, het Verenigd Koninkrijk en de V.S., verenigd in het vurige verlangen om verzet te bieden aan deze allesvernietigende wapens en alles waar ze voor staan.
In het vredeskamp realiseerde ik me dat de coalitie die de internationale week organiseert, sterk verbonden is met klimaat- en ontwapeningsgroepen in heel Europa. Het geeft hoop te weten dat er grote groepen gelijkgestemden zijn die geen oorlog willen, ondanks de acties van hun overheden. En net zoals er een gigantisch netwerk van nucleaire wapens is, zo is er ook een enorm netwerk van mensen die zich verzetten in Europa. Die ervaring geeft vreugde.
Crime scene
Ik ben aangeklaagd voor vier verschillende go-in acties, gepland en uitgevoerd met vreugde en vastberadenheid. Het hoofdthema voor elke actie was dat nucleaire wapens illegaal zijn, dat de basis een crime scene is en dat we het recht en de verantwoordelijkheid hebben om te demonstreren.
Uiteindelijk moest ik in september 2021 voor de rechter verschijnen. Ik logeerde bij de Amsterdamse Catholic Worker en samen reisden we naar de rechtbank. Als je ooit een vreugdevolle verzetsgids zoekt, bel Frits! Het weekend voor mijn rechtszaak ontmoetten we bij de vliegbasis Volkel fietsers die van de vliegbasis Büchel in Duitsland via Volkel naar de vliegbasis Kleine-Brogel in België fietsten, om de drie bases met Amerikaanse nucleaire wapens en het verzet ertegen te verbinden.
Ik werd gehoord door rechter Alexander Fleckenstein in het lokale gerechtsgebouw van Cochem. Hij luisterde naar mijn argumenten, maar uiteindelijk bevond hij me toch schuldig aan huisvredebreuk. Hij veroordeelde me tot 200 dagen in de gevangenis of het betalen van een boete die hoger was dan de aanklager oorspronkelijk eiste, omdat ik geen spijt had betuigd. En op dat punt had hij gelijk.
Ik had ten onrechte gehoopt dat Duitse rechtbanken misschien anders waren dan die in de V.S.. Dat zijn ze niet. Hoop en vreugde worden niet gevonden in de besluiten van rechtbanken, maar in verzet en solidariteit met mensen en met de aarde.
Focus, vreugde, vastberadenheid
Als ik in de rechtbank ben, is het altijd een uitdaging om goed over te brengen hoe teder de liefde voor mijn kinderen was toen ze werden geboren en te beseffen dat elke moeder in ieder land die liefde en hoop heeft voor haar kinderen.
Het is een uitdaging om te praten over nucleaire wapens die hele steden kunnen verwoesten en die ziekte en dood veroorzaken langs de hele productielijn in de V.S., en om te praten over de illegaliteit en immoraliteit ervan.
Steeds weer slagen zowel Duitse als Noord-Amerikaanse rechters er niet in de relevantie te zien van het humanitaire internationale recht, wanneer zij omzichtig hun verdediging van de rechtsstaat verwoorden. De rechtbank geloofde ons niet toen we zeiden dat het gevaar van een nucleaire oorlog echt is. Zij noemden het een abstracte dreiging. Maar nu, met de moeilijkheden in Oekraïne, is de mogelijkheid van de inzet van nucleaire wapens in ieders gedachten. Oekraïne is maar 1500 km van de rechtbank in Cochem.
Na de rechtszaak ging ik naar Büchel met Frits en Marion – allemaal onbeschaamde recidivisten. We hielden een korte, 23-minuten durende blokkade bij de hoofdpoort. Amelie, een vrijwilligster van het Noëlhuis, was mee op haar eerste demonstratie. Jong en oud samen geeft vreugde.
Op de terugweg naar Amsterdam stopten we bij het klimaatkamp in Lutzerath, waar klimaatactivisten een gemeenschap van verzet tegen de bruinkoolmijn creëren. We liepen door het kamp, dat goed onderhouden en slim georganiseerd was. Vlak naast het kamp is de mijn en we konden de gigantische machines zien graven in het kilometers grote gat waar eens dorpen, bossen en akkers waren geweest. Mensen van het kamp bouwden boomhutten hoog in de bomen, en gebruikten touwen om erin en eruit te komen. Net als in het vredeskamp was er een gevoel van focus, vreugde en vastberadenheid voelbaar. Het delven en verbranden van bruinkolen verwoest de aarde langzaam, nucleaire wapens zullen de aarde onmiddellijk verwoesten.
Ondanks de besluiten van de rechtbanken, zijn hoop en vreugde te vinden bij mensen die weerstand bieden. Samen, ongeïntimideerd.