Feest
Het weer werd koeler en na de laatste kampvuren in de herfst en een heerlijk Thanksgiving-diner was het kerstseizoen aangebroken. Corona was en bleef aanwezig, waardoor helaas veel mensen van buiten niet konden meevieren. Toch hadden we vrolijke, gemeenschappelijke winteruren, zoals de wekelijkse zanglessen op kantoor. Ik heb het een keer geprobeerd, maar vond toen mijn rol meer in het luisteren naar de vredevolle harmonieën en later naar het kleine balkonconcert. Met de kinderen bezocht ik de Sinterklaasintocht. Mijn mening over de boot vol Zwarte Pieten begrijpen ze nog niet. Dus ik legde die even opzij en genoot van de vreugde van de kinderen die de varende trompettist en Sinterklaas bewonderden. Na een paar zondagen wachten, schoen zetten en het Sinterklaasjournaal, vierden we op 5 december het Sinterklaasfeest. Met pepernoten, chocolademelk en een dobbelspel was het een hele leuke avond. De hoofdprijs werd heftig heen en weer geruild, maar onze winnaar, Kyra, was uiteindelijk niet zo happig op de… nou ja… onwelkome verrassing die erin verborgen zat. Afgezien daarvan was iedereen erg blij met de cadeaus. Er was onder andere vuurwerk, plastic slangen (tot grote ergernis van Adiel die als de dood is voor slangen), een enkel bal voor gevangenen voor Frits (“Goed om te oefenen”, zei hij) en een doos eieren (allemaal met het opschrift ‘DAAN’). Mijn persoonlijke hoofdprijs was een rode deurslinger, die sindsdien mijn kamerdeur siert.
Op kerstavond waren er geen kerken open, dus hadden we een Kerstgebed in onze kapel. Hoewel het beeldje van baby Jezus vlak daarvoor even vermist was, ging alles goed en verspreidde zich een geest van vertrouwen door het huis. En bij het Kerstontbijt rond middernacht dat daarop volgde, heb ik voor het eerst mogen meemaken hoe we samen aten zonder dat iemand daarna afwaste!
Ruimte maken
De kerngroep besloot om februari als bezinningsmaand te benutten. Om ons op onszelf te concentreren hebben we de wekelijkse vergaderingen ingekort en een automatische reactie op de mail gezet; ook ontvingen we op dat moment even geen nieuwe gasten. Al snel werden veel vragen over wat er gedaan kon worden beantwoord met: “Dat doen wij in maart!” Het was een verademing om wat energie te sparen en meer tijd te nemen voor gebed en rust.
Op maandag en vrijdag kwamen we bij elkaar om te praten over een thema dat was voorbereid door een kerngroeplid. We dachten na over onze missie, gastvrijheid, toekomst. We leerden ook dat het drukken op een punt tussen je wenkbrauwen stress en hoofdpijn vermindert. We hebben onze gedachten over gastvrijheid en grenzen op papier gezet, maar in de loop van de maand werd al duidelijk dat wat er staat, niet altijd even makkelijk te vertalen is naar de werkelijkheid. De maand deed ons ook nadenken over het feit dat het soms moeilijk is om je grenzen te stellen en daaraan vast te houden. Want niet alles om ons heen bleef stil. En wat doe je als je bewust de tijd neemt om te rusten en dan klopt er toch ineens iemand aan je deur?
Elke dinsdag hebben we na de reguliere vergadering tijd genomen om samen te lunchen. Dus hebben we de post en laptops van tafel geruimd en vervangen door koffie, verschillende soorten brood en beleg. Na het overleg en de discussies tijdens de vergadering was het fijn om ontspannen met elkaar te praten en lekker te eten.
Als je afgelopen februari op woensdagochtend naar buiten ging, heb je misschien een groep mensen heel langzaam en aandachtig zien lopen. Maak je geen zorgen, het was geen storing in de matrix, het was gewoon de wekelijkse Noelhuis-Wandeldag, langzaam lopen, bewust en aandachtig elke stap zetten. Tijdens een wandeling vertelde Susan over Dante, Döblin, Dostojewski en Defoe – de straatnamen in onze buurt. Een woensdag regende het en veranderde de wandeling in een meditatief uur mandala’s schilderen. Het was zo interessant om een gebied te verkennen waar je elke dag doorheen komt en dingen die zo vertrouwd lijken van dichterbij te bekijken en er iets nieuws over te ontdekken. Door deze gezamenlijke avonturen kwamen we ook op het idee om met vuilniszakken op pad te gaan en Amsterdam Zuidoost een stukje afvalvrij te maken.
Op donderdag oefenden we stilte. We merkten dat ondanks onze eigen stilte het huis toch niet stil wordt.
Maar tijdens onze bezinningstijd hield corona zich niet stil. Wie wie aanstak en wie gespaard bleef blijft gissen. Enkele huisgenoten raakten besmet, gelukkig meestal met slechts lichte symptomen. Zo vonden veel van onze vergaderingen en bijeenkomsten plaats met voor de helft mensen en voor de andere helft computerschermpjes. En bij het avondeten werden eerst enkele borden met eten aan de mensen in quarantaine gebracht. Als je dus tot de mensen behoorde die het nog niet hadden gehad, was elke zelftest een spannend moment. Maar desondanks bleef het huis niet stil: iemand zingt een melodie, de deurbel klinkt (net als je het niet verwacht), kindervoetjes rennen door de gang of de klok luidt voor het dagelijkse gebed, zoals het normaal ook tijdens de retraite in het klooster de gewoonte was.
Spirit van het huis
Sinds mijn tijd hier zijn ook enkele bewoners verder getrokken en zijn er nieuwe bijgekomen. Een moeder met haar twee kinderen kon een eigen woonplek vinden. Nadat haar kamer opnieuw was geschilderd arriveerde een nieuwe moeder met een jongetje van vijf. Het verheugt mij telkens weer om te zien hoe nieuwe mensen erg onder de indruk zijn van de gastvrijheid van dit huis, zoals het in het begin ook op mij indruk heeft gemaakt.
Tijdens een gezellige avond op kantoor vertelde Frits iets wat mij aan het glimlachen
maakte en mij tegelijkertijd de spirit van dit huis toonde. Hij was enige tijd afwezig en trof bij zijn terugkomst nieuwe mensen aan in huis. Alsof het zijn eerste dag was, werd hij door hen hartelijk begroet, zoals zij het van hun eigen eerste dag kenden. Blijkbaar hebben ze al ontdekt, dat men in het Noëlhuis altijd vriendelijk ontvangen wordt, ook als je er al 25 jaar leeft. Ik vind dat je zo merkt dat de warmte van het Noëlhuis iedereen bereikt die over de deurdrempel stapt.
Zo ook bijvoorbeeld twee leerlingen uit Koerdistan en Mongolië van het United World College in Maastricht die wij tijdens de kerstvakantie welkom heetten. En kijk aan, een van hen kwam een paar maanden later terug en bracht samen met een leerling uit Wit Rusland de volgende vakantie bij ons door.
Wij waren blij dat we ook twee Nigeriaanse studenten na hun vlucht uit Oekraïne konden verwelkomen. De vluchtelingenopvang, waar ze eigenlijk naar op zoek waren, was overvol. Wat een geluk dat ze op dat moment onze Jelena tegenkwamen, die een Nederlandse SIM-kaart voor ze kocht en hen mee naar huis nam. Tijdens onze wekelijkse huisvergadering vlak na hun aankomst spraken ze hun dankbaarheid uit: “Alleen al op deze avond heb ik gemerkt dat dit huis hier een grote familie is.”
Ja, sinds ik hier ben en sinds de laatste nieuwsbrief is er veel gebeurd. Ik heb
veel geleerd. Tijdens het koekjes bakken komt het meestal niet alleen aan op de smaak, maar ook op het plezier dat de kinderen en ik erbij hebben. In de tuin thee drinken leidt soms tot gesprekken over de burgeroorlog in Soedan. Een bezoek aan de rechtbank kan mijn mening over atoomwapens veranderen. Dat zijn allemaal ervaringen die ik in het Noëlhuis heb opgedaan. Nu schijnt, na lange winterdagen, ook eindelijk weer de zon in mijn gezicht en dat geeft mij nieuwe zin! Meer actie, meer lachen, meer verjaardagen, meer gesprekken. Meer Jeannette Noëlhuis.
Amelie Reinhard (18) leeft als vrijwilliger van Aktion Sühnezeichen Friedensdienste een jaar lang mee in het Jeannette Noëlhuis.