Zo zijn daar Katja Tempel en Matthias Wiedenlübbert. Zij is vroedvrouw, hij is verpleger. Gesteund door vrienden gaan ze regelmatig naar de Griekse, Macedonische en Bosnische grenzen met de EU. Ze steunen de vluchtelingen met kinderdraagzakken, omdat de afstanden door de bossen en velden groot zijn en een kinderwagen niet werkt. Ze steunen ook met nieuwe schoenen, eten, een luisterend oor, een nieuwe telefoon en door hun wonden te verzorgen. Want bij de pushbacks worden mensen vaak met geweld door geüniformeerde mannen, tegen het internationaal recht in, over grenzen teruggeduwd en er is ook nog veel prikkeldraad met scheermesjes waar mensen doorheen moeten.
Pushbacks zichtbaar maken
Als de sneeuw smelt in de Alpen werkt Matthias mee met de No Nation Truck. De gangbare eeuwenoude wegen over de Alpen zijn bewaakt en daardoor gesloten voor vluchteling en migrant. De vrijwilligers van de No Nation Truck helpen de mensen die via minder gangbare wegen de Alpen oversteken met warm eten, thee, koffie, eerste hulp en het opladen van 60 telefoons tegelijkertijd. Matthias begroette er een gezin dat hij in Bosnië een tijd had bijgestaan om de pushbacks te overleven. Hij was blij hen daar hoog in de bergen te kunnen steunen op hun tocht naar vrienden en familie ten noorden van de Alpen.
Katja en Mathias steunen ook de opbouw en instandhouding van de Push Back Map. Daar kunnen mensen pushbacks registreren en aanklagen. Ik herinner mij hoe Jasem, die in 2019 bij ons woonde, eens zijn been liet zien en vertelde dat hij met zijn zoontje op zijn schouders naar de grens liep en zijn zoontje zei: ‘Pappa, mannen met geweren!’. Hij liep rustig door tot z’n been met kracht omhoog schoot en ze achterover vielen en in een leegstaand schooltje werden opgesloten. Gelukkig was het een rubberkogel, of een metalen kogel die met rubber was bekleed, maar je kon het nog steeds goed zien. Dagelijks zijn er ontelbaar veel pushbacks en het is hard nodig om die zichtbaar te maken en ertegen te protesteren.
Libische hel
Onze Weense vriend Jakob Frühmann houdt van de zee. Hij zeilt graag lange tochten over de oceanen met ontspoorde jeugd, maar is ook veel van zijn tijd met een verrekijker te vinden in de vliegtuigjes van Sea Watch. Ze vliegen langs de territoriale wateren van Libië om migranten en vluchtelingen waar te nemen en hun coördinaten door te geven aan reddingsschepen – onder andere een schip van de Duitse protestantse kerk – voordat de met Europese middelen uitgeruste Libische kustwacht hen terugsleept en de mensen (opnieuw) als gevangenen en slaven in de Libische hel gemarteld, verhandeld en tewerkgesteld worden.
Vanuit de lucht kijken ze ook naar opvallende kledingstukken die de mensen op de bootjes aan hebben en schatten hoeveel mensen er aan boord zijn. Vrijwilligers op de kades aan de Europese kant kijken dan of ze mensen met zulke kleding zien als een schip met migranten aan boord aanlegt. Zo proberen ze te achterhalen hoeveel mensen gered worden of in zee verdwijnen. Jakob vertelde dat een van de vele piloten die als vrijwilliger dienst doen, een Franse straaljager piloot is die zo zijn vaardigheden inzet om mensen te redden.
De wonderen zijn de wereld gelukkig nog niet uit. Ik hoop dat de Europese buitengrenzen spoedig net zo worden als de Europese binnengrenzen: met vrije doorgang en de ruimte om elkaar bij te staan en te laten bloeien. God heeft de aarde grenzeloos geschapen!
https://www.grenzenlos-people-in-motion.eu/
https://nonationtruck.org/en/how-can-i-help/