We moeten altijd denken en schrijven over armoede, want als we niet te midden van haar slachtoffers zijn ontgaat de realiteit ons ervan. We moeten praten over armoede, omdat mensen geïsoleerd door hun comfort deze uit het zicht verliezen. En misschien kan het niet worden uitgelegd, (…) misschien is het een genade waar we voor moeten bidden. Ik ben ervan overtuigd dat dit de genade is die we het meest nodig hebben in deze crisistijd waarin uitgaven tot in de miljarden lopen om ‘onze Amerikaanse manier van leven’ te beschermen.
Het belangrijkste is aan niets vast te houden. Maar de tragedie is dat we dat wel doen, we houden aan van alles vast – aan onze boeken, onze hulpmiddelen, onze kleding; en in plaats van te juichen als ze ons worden afgenomen klagen we. We protesteren wanneer mensen tijd en privacy van ons wegnemen. Ook aan deze ‘goederen’ houden we vast.
Zo nu en dan, wanneer we na beginnen te denken over armoede dromen we ervan erop uit te gaan, levend met de misdeelden, slapend op parkbankjes (…). En wanneer zulke gedachten komen op warme lentedagen wanneer de kinderen in het park spelen en het fijn is buiten op straat te zijn, weten we dat we onszelf voor de gek houden, want we dromen enkel van een vorm van luxe. Wat we willen is de warme zon, en rust en tijd om na te denken en te lezen en geen last te hebben van de mensen die ons maar blijven storen van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat. Nee, het is niet eenvoudig, dit hele armoedeverhaal.
Het is moeilijk arm te blijven. Eén manier is om geen geld te accepteren dat verdiend is aan het frauderen van de armen. (…) Dit verhaal (van Ignatius van Loyola die een zak waar bloed uit sijpelt achter zich aantrekt waarin geld zit, gekregen van een armen afpersende koopman, red.) verscheen in de laatste column van (…) F.P. Kenkel, een redacteur en vriend van Peter Maurin. “De universele crisis in onze wereld vandaag de dag ontstaat door de liefde voor geld. Het verre Oosten en het Midden-Oosten [en hij had ook heel Afrika en Latijns Amerika kunnen zeggen] vormen samen een enorme zak waar bloed uit sijpelt. De stroom zal niet stoppen zolang onze interesse in de mensen daar grotendeels wordt beheerst door financiële en economische overwegingen.”
Vrijwillige armoede is het antwoord, zou Peter Maurin zeggen. Door vrijwillige armoede zullen we de middelen hebben onze broeders te helpen. We kunnen onze broeders in nood niet eens zien voor we onszelf ontledigen. Het is de enige manier om onze liefde te laten zien.