“Ik ging naar de gevangenis in Washington om de rechten van politieke gevangenen (in dit geval suffragettes in 1917, redactie) te steunen”, schreef Dorothy in 1967. “Net als nu, was ik toen ook al anarchiste, en ik heb nooit van het stemrecht gebruik gemaakt dat vrouwen kregen door hun demonstraties voor het Witte Huis in die tijd”.
Die eerste keer had Dorothy een zware tijd in de gevangenis. Veertig jaar later werden alle New Yorkers verplicht om eens per jaar in kelders en metrotunnels te schuilen voor als de atoombom op New York City zou vallen. Hoewel ze wist dat ze gevangenschap riskeerde, ging Dorothy met andere pacifisten picknicken in het parkje voor het stadhuis. Ze kreeg dertig dagen cel. Elk jaar groeide het groepje dat ervoor koos om niet mee te doen met de oefening maar hun stem te verheffen voor een kernwapenvrije wereld. Tot er zo veel mensen in het parkje zaten dat het gedwongen karakter van de oefening moest worden opgeheven.
Pacifisme is niet passief. Dorothy zat eens ’s nachts in een auto op wacht bij de Koinonia Farm, een interraciale gemeenschap in het gesegregeerde Zuiden. Vrijwilligers uit het hele land, waaronder Dorothy, probeerden met hun aanwezigheid verdere brandstichting en vernielingen door witte racisten te voorkomen. “Elisabeth met haar accordeon, om de tijd met hymnen te verdrijven en ik met mijn brevier, denkend aan de Trappisten die om 2 uur ‘s nachts opstaan.” De auto werd beschoten. Dorothy trilde van angst, maar ze waakten door tot het einde van hun wake. Een anarchist neemt persoonlijk verantwoording om onrecht aan de kaak te stellen en om wie dat nodig heeft bij te staan. Een pacifist is niet bereid om de tegenstander leed toe te brengen om hem of haar te overtuigen, maar wel bereid om te staan voor haar overtuiging en door lijden op zich te nemen de ander proberen te winnen.
Tijdens de Dorothy Day zullen Herman en Frits het anarchisme en pacifisme van Dorothy uitdiepen en kijken of wij onze navolging van Christus er ook mee kunnen kleuren.