Als jongste van twaalf kinderen verliest Jeanne op zesjarige leeftijd haar vader. Ze helpt haar moeder in de winkel en gaat hier alleen mee verder nadat ook haar moeder overlijdt, Jeanne is dan begin twintig. Dat doet ze met verve; de zaak groeit en bloeit. Ze staat echter van kinds af aan al bekend als onaardig, een onverbeterlijke gierigaard en egoïstisch bovendien. Jeanne spaart elke cent die ze verdient, jaagt bedelaars weg en houdt de winkel op een gegeven moment zelfs open op zon- en feestdagen; ongehoord en ongepast in die tijd. Jeanne verhuurt een deel van haar woning aan pelgrims die het heiligdom van Onze-Lieve-Vrouwe van Ardillier bezoeken. Ook voor hen is het zonneklaar dat haar enige beweegreden om hen te helpen geld verdienen is.
Wanneer Jeanne 27 is ontvangt ze met Pinksteren de weduwe Francoise Souchet als gast, een vreemde, sjofel uitziende oude vrouw die in zichzelf mompelt en rondtrekt langs heilige plekken. Ze zegt tegen Jeanne dat ze naar haar gestuurd is door God. Maar ze betaalt voor haar onderdak, dus Jeanne vindt het allemaal best en laat haar rustig praten. Met het verstrijken van de tijd heeft de weduwe een vreemde invloed op Jeanne. Ze heeft niet zoveel lol meer in het tellen van haar spaargeld en ze sluit haar winkel op zondagen om haar gast te vergezellen naar de mis.
Langzaam begint Jeanne te beseffen dat de mompelende vrouw echt een boodschap van God voor haar heeft: ‘Ik had honger en je gaf me niets te eten; dorst en je gaf me niets te drinken; ik was een vreemdeling en je gaf me geen onderdak…’ Ze besluit het roer om te gooien en neemt een dakloos gezin met zes kinderen in huis. Langzaam vinden meer mensen de weg naar haar, waardoor haar huis na verloop van tijd ‘huis van voorzienigheid’ wordt genoemd. De weduwe Souchet wordt haar spirituele mentor. Jeanne zoekt de armen op en brengt hen eten, wast hun kleding en helpt waar ze kan. Na verloop van tijd sluit ze de familiezaak om zich volledig te kunnen wijden aan de zorg voor de armen.
Velen twijfelen aan de oprechtheid van deze ommekeer bij Jeanne, maar ze laat zich hier niet door ontmoedigen. Ze geeft zoveel weg dat ze op een gegeven moment zelf de straat op gaat om te bedelen, waarna ze het beste eten weggeeft en zelf het mindere deel neemt. Haar worden meerdere huizen aangeboden die ze inricht voor de armen en daarna beheert.
Wanneer op een gegeven moment andere vrouwen zich bij haar melden met de intentie haar te helpen, vat ze dit op als een teken om een religieuze congregatie te beginnen, gewijd aan de zorg voor armen en zieken. Op het feest van St. Anne op 26 juli 1704 leggen Jeanne en haar zusters de religieuze geloften af en nemen de naam ‘Zusters van St. Anne’ aan. Binnen een decennium is de congregatie zo gegroeid dat ze met meerdere gebouwen ruim 100 wezen kunnen huisvesten, evenals zieken en ouderen.
Jeanne wordt bekend om haar heiligheid. Alleen haar biechtvaders kennen de ontberingen die ze zichzelf oplegde, en de fysieke en spirituele pijnen die haar in latere jaren regelmatig zouden bezoeken. Tegen de tijd dat ze op 70-jarige leeftijd overlijdt bestaan er twaalf gemeenschappen en meerdere armenhuizen en scholen. Ze is de meest geliefde persoon van Saumur. In 1982 wordt ze heilig verklaard. Glorie aan God, die ieder mens wil inzetten voor zijn Koninkrijk en de hardste harten kan verzachten met zijn Geest. Er is hoop voor onze wereld.