Deze korte bijbeltekst staat op een kaartje dat sommigen van u misschien hebben ontvangen als dank voor een financiële bijdrage aan het huis. Dezelfde kaart hangt ook op een van onze wc’s, daarom lees ik hem zelf heel vaak. En wonderlijk genoeg geloof ik dat we dit in het echt hebben mogen meemaken in het Noëlhuis in de afgelopen tijd.
In december verbleef Masoed, een rustige Algerijnse man, twee weken op de logeerkamer. Hij is bijna blind en moest een oogoperatie ondergaan. Daarvoor en daarna had hij een rustig plekje nodig. Wij zaten eigenlijk vol, maar twee weken op de logeerkamer moest wel kunnen. Helaas was hij niet zo heel goed in op tijd zijn voor het avondeten, en daardoor hadden de meesten nauwelijks contact met hem. Zijn verblijf ging vrijwel onopgemerkt voorbij. Maar een paar weken later kwam hij opeens op een zaterdagochtend langs met veel lekkere donaties van een biologische winkel die op of net over de datum waren. Wij hebben ontzettend genoten van broodjes, kaas, verse yoghurt, kant-en-klare maaltijden en zelfs veganistische sushi! De week erop kwam hij nog een keer, en de volgende zaterdagen ook. Als een ware engel met gaven uit de hemel! Toen hij daarna een paar weekenden niet was gekomen, hoorden we toevallig dat zijn fiets het begeven had. Gelukkig hadden wij net een fiets gekregen die we aan Masoed gaven en bleven zo de lekkere gaven binnenstromen. Dit soort kleine wonderen maakt het leven in een Catholic Worker huis zo mooi!
Nieuw leven
Er is meer heugelijk nieuws te vermelden. Na een zwangerschap met veel ups en downs ben ik uiteindelijk op 1 april bevallen van onze dochter Naomi. Herman en ik, en de hele gemeenschap zijn dankbaar dat alles goed is gegaan en Naomi is een geliefd huisgenootje geworden. Op 15 mei is Lola geboren, geliefde dochter van Wanda en Gerritjan en zusje van Marie en Teun, waar ze zo naar hebben uitgekeken. Ook zij maken het allemaal goed.
Nieuw leven is er ook gekomen voor Redisa en haar inmiddels volwassen zoon Leonard die eindelijk na 15 jaar illegaliteit Nederlandse papieren hebben gekregen! Dit hebben we in maart groots gevierd met de hele gemeenschap. Voor hen gaat nu een nieuw hoofdstuk beginnen en oneindige mogelijkheden gaan open. Leonard loopt stage in de horeca en toen hij aan zijn collega’s kon vertellen dat hij papieren had gekregen trokken ze meteen een fles champagne open. Leonard heeft nu uitzicht op een carrière als kok, en zijn moeder droomt van een woning in Amsterdam Oost en een baan in de zorg.
Huisgenoten
Na een redelijk lange en stabiele periode hebben we in de winter en lente afscheid moeten nemen van huisgenoten die verder konden met hun procedure. Ze hadden allemaal een zogenaamde Dublin-claim. Volgens het vluchtelingenverdrag van 1951 heeft elk mens recht om in Nederland asiel aan te vragen, maar het Dublin verdrag maakt dit in de praktijk zo goed als onmogelijk. Om die asielaanvraag te doen moet je namelijk eerst in Nederland zien te komen, en als vluchteling kan je geen visum krijgen om hierheen te vliegen of varen, en je kan over land niet reizen zonder door een ander Europees land te komen, waar je dan gedwongen wordt om asiel aan te vragen, in plaats van in Nederland. Zo wordt het recht op een asielaanvraag meer een theoretisch begrip dan een praktisch recht. Maar als je dan toch Nederland weet te bereiken, moet je na je te hebben aangemeld 18 maanden wachten en zien te overleven zonder dat je mag werken en dan mag je een asielverzoek doen en kom je in een AZC terecht. Dat is niet leuk of makkelijk, maar wij hopen en bidden dat onze vrienden en ex-huisgenoten uit Soedan, Libanon en Eritrea op deze manier wel papieren zullen krijgen! We missen hen, zeker de kinderen die zoveel blijdschap in huis hebben verspreid.
Hier in het Noëlhuis blijft een kamer nooit lang leeg, afscheid betekent dus ook dat we weer nieuwe mensen verwelkomen. Zo hebben we de vriendelijke, positieve en pro-actieve Lucy uit Zimbabwe mogen verwelkomen. Ze maakte daar deel uit van de politieke oppositie tegen president Mugabe. Dit in combinatie met lesbisch zijn maakte het leven in Zimbabwe uiteindelijk onmogelijk voor haar. Nu is Lucy druk bezig met Nederlands leren en haar stage bij een haarsalon in Utrecht, waar ze ook witte-mensen-haar leert knippen en stylen.
Nog iemand die een leuke stage heeft kunnen regelen is Rose, de moeder van Mo. Ze werkt nu twee dagen per week als stagiaire bij een exclusief modehuis in Amsterdam, waar ze onder andere creaties maken voor bekende internationale actrices. Dat Rose en Mo papieren kregen hebben we al eerder verteld, en ze wachten nu nog steeds op hun eerste eigen woning.
Verder hebben we recent nieuwe huisgenoten uit Suriname en Irak mogen ontvangen.
Getuigenissen
In de 40-dagen-tijd was er weer een serie wakes bij de vreemdelingengevangenis op Schiphol. Het is te betreuren dat dit nog nodig blijft. Wij zien dat het Nederlandse overheidsbeleid van onschuldige mensen vastzetten blijft doorgaan terwijl het nog steeds niets oplost. En dan blijven we maar waken, om te laten horen dat we het er niet mee eens zijn, en de mensen die opgesloten zitten een hart onder de riem te steken. Het is elk jaar mooi om te zien hoe verschillende kerken en gemeenschappen dit vormgeven, en hoe bijzonder contact ontstaat zowel met de mensen binnen als tussen de wakers onderling.
Op 24 maart organiseerde Susan een leuke actie tegen bewapende drones, door als teken van solidariteit met het Afghaanse volk te vliegeren voor het Amerikaanse consulaat aan het Museumplein. Deze Amerikaanse en Britse bewapende drones staan erom bekend veel burgerslachtoffers te veroorzaken en daardoor Afghaanse kinderen het plezier van onbezorgd vliegeren ontnemen. Daarom deden meer Europese Catholic Workers dit soort “Fly kites not drones”-acties. Op het Museumplein deden onze vijfjarige Mo en een handvol andere mensen enthousiast mee onder het toeziend oog van 10 politiebusjes vol Mobiele Eenheid.
In april riepen we Airbus op om te stoppen met zowel wapens te leveren aan oorlogvoerende landen als mee te werken aan en mee te profiteren van de militarisering van de Europese buitengrenzen. Samen met anderen uit de vredesbeweging hielden we bij de Airbus aandeelhoudersvergadering in het Okura hotel een die-in en flyer-actie.
Tuin en buitenleven
Dit is een groen jaar in het Noëlhuis! Wij hebben tegenwoordig een vaste tuinwerk-ochtend en zelfs in de winter hebben we regelmatig vuurtjes gestookt in de tuin. Om beter te kunnen zorgen voor onze fruitbomen en groentetuinen zijn we ook nog begonnen met tuinlessen. Sofie zal elders in dit nummer meer over deze lessen vertellen. En behalve de tuin achter de kerk, tuinieren we in de tuintjes op onze binnenplaats, op het balkon en in de geveltuintjes aan de straatkant. Het groeit en bloeit inmiddels bijna overal!
Eind februari vroor het (eindelijk!) genoeg om te kunnen schaatsen, en daar werd vanuit huis gretig gebruik van gemaakt. Frits leidde die week dagelijks een ploegje naar een toverachtige natuurschaatsbaan vlakbij de Gaasperplas, en onze Willem heeft een dag vrij genomen van zijn werk om mee te kunnen schaatsen. Wij hopen we in de toekomst nog menigmaal op natuurijs kunnen schaatsen, ondanks alle klimaatverandering.
Gemeenschap
Het voelt alweer lang geleden, maar toch is het waard om te benoemen dat we, wederom mede dankzij uw aller steun, een hele leuke decembermaand hebben gehad met mooie feestdagen. Het feestseizoen begon eind november met een gezellige Thanksgiving-maaltijd, waar we al onze vrijwilligers en bijzondere helpers voor hadden uitgenodigd. Een paar weken later vierden we Sinterklaas met liedjes en warme chocomelk en enthousiaste kinderen toen er opeens op de deur gebonkt werd… Toen de kinderen hun cadeautjes hadden uitgepakt en naar bed waren gebracht, werd het voor de volwassenen nog een lange avond met zo’n 25 surprises, maar wat hebben we gelachen om alle goed bedachte grapjes en mooie gedichten. Misschien wel mijn leukste Noëlhuisavond tot nu toe.
We zijn nog steeds gezegend met een mooie groep van min of meer “vaste” bewoners in het huis, die verschillende vormen van werk binnen- en buitenshuis combineren. Vroeger was er een helderdere grens voor wie bij de kerngroep hoorde of niet. Tegenwoordig hebben we het liever over teamleden en/of gemeenschapsleden, en zitten we soms wel met acht mensen in de wekelijkse teamvergadering en waren we met z’n negenen op de jaarlijkse kern groepsretraite, dit keer weer bij de Benedictijner-broeders in Egmond. Daar hebben we genoten van hun gastvrijheid en de mooie omgeving, en ook goede gesprekken kunnen voeren over dromen, toekomstplannen en verwachtingen van elkaar. Bovendien hebben we geleerd wat volgens de regel van Benedictus de straf is voor een broeder die te laat is voor de maaltijd, en dat er reliquieën (botfragmenten) van de apostel Paulus en honderden andere heiligen in het klooster van Egmond bewaard worden. Al met al indrukwekkende en inspirerende dagen!
Niet alleen de vele schouders in het team zijn een zegen geweest dit jaar, we hebben ook een groei gezien van vrijwilligers die zich op een vast moment in de week voor onze gemeenschap in willen inzetten. We waren al heel blij met onze trouwe Nederlandse les-docenten Tjerk en Marita en oppas Anne. Tegenwoordig hebben we ook Jeannette, Emma en de jonge duitsers Lena en Klara die allemaal regelmatig komen koken en helpen met andere klusjes in het huis of in de tuin. Joke is het docenten-team komen versterken en Naichma heeft als oppas een van de moeders de mogelijkheid geboden om een cursus naaien te gaan volgen. Wij zijn ontzettend dankbaar voor zowel deze nieuwe als alle “oude” vrijwilligers. En er zijn er meer dan wie ik hier genoemd heb!
We zien uit naar de viering van ons 30 jarig jubileum op 7 juli en de gemeenschapsvakantie bij onze Doperse vrienden in Schoorl. Ondanks dat we allemaal met grote of kleine eigen problemen aan het vechten zijn, wordt er veel liefde en onderlinge steun ervaren in het huis, en is het leven hier mooi. Soms komen er onverwachte engelen langs, en af en toe mogen we allemaal een beetje engel zijn voor elkaar.