Ikzelf ging met de trein die na een pittoreske rit langs de Mosel aankwam in Cochem. Onderweg stapte ook Jia Jia in, de dochter van Frits en Aiyun, die net daarvoor bij de G20 protesten in Hamburg had meegedaan. In Cochem werden we opgehaald door Frits en reed Jia Jia (voor het eerst aan het stuur!) door de bergen met het busje naar het internationale actiekamp. Daar werden we verwelkomd door Duitsers, Fransen, Belgen, Nederlanders en Amerikanen. Mensen van maar liefst zes verschillende Catholic Workerhuizen en -soepkeukens waren daar al volop bezig om acties voor te bereiden.
Vorig jaar tijdens de Catholic Workerbijeenkomst in de VS was Marion Küpker komen vertellen over haar plannen om een internationaal kamp te houden bij Büchel. Frits was er ook en nam het idee mee naar de Europese bijeenkomst waar het werd opgepakt door Chris van de Dortmundse Soepkeuken Kana en Soo Tian van de Oxford Catholic Worker. Samen hebben we toen het plan gesmeed voor een gebedsdienst voor de poort van de basis.
Nieuwe bommen
Al sinds de jaren zestig liggen er, verspreid door Europa, zo’n 200 kernbommen van het B61-type. Ze zijn eigendom van de VS, maar als ze worden ingezet zijn het Europese piloten die ze met hun Europese vliegtuigen naar hun doel vliegen. Behalve in Büchel liggen er ook kernbommen in het Nederlandse Volkel, in België, Italië en in Turkije, niet ver van de Syrische grens. Dat deze wapens gevaarlijk zijn, niet alleen als ze gebruikt worden maar ook vanwege de ongelukken die er mee kunnen gebeuren, hoef ik de lezer van dit blad niet te vertellen (voor meer informatie kunt u kijken in de factsheet kernwapens).
Wat misschien wel nieuw is, is dat de VS hebben besloten om de 50 jaar oude bommen te vervangen door nieuwe: de B61-12. Deze bommen hebben een geleidingssysteem waardoor ze preciezer kunnen worden ingezet. Ook kan de explosieve kracht gevarieerd worden van relatief klein om een commandobunker op te blazen tot mega groot om een leger of stad van de kaart te vegen. Deze nieuwe bommen kunnen praktischer en makkelijker worden ingezet bij conflicten. Dit terwijl de Doomsday-klok op 2,5 minuten voor twaalf staat. We waren sinds de koude oorlog niet meer zo dicht bij een nucleaire wereldramp.
Kernwapenverdrag
Vlak voor het kamp in Büchel begon kwam er opeens goed nieuws over kernwapens. In de Verenigde Naties werd een verbod op kernwapens aangenomen door 122 landen. Helaas waren de landen die kernwapens bezitten niet aanwezig bij de onderhandelingen en stemde Nederland als enig aanwezige NAVO-land ook als enige tegen het verbod. Dat alles mocht de vreugde over het verdrag echter niet drukken en de gelegenheid werd ook meteen aangegrepen om het verdrag aan de commandant van de basis te overhandigen.
Net na het kamp kwam er nog meer goed nieuws. Het Nobelcomité maakte in Oslo bekend dat de International Campaign to Abolish Nuclear weapons (ICAN) dit jaar de Nobelprijs voor de Vrede krijgt voor haar werk aan nucleaire ontwapening. ICAN is een coalitie van maatschappelijke organisaties uit 100 landen, die werkt aan een wereld zonder kernwapens. Deze coalitie was de drijvende kracht achter het verdrag op het verbod van kernwapens. Vanuit Nederland heeft PAX een stevige bijdrage geleverd aan deze campagne.
Internationaal kamp
De Duitse groep Atomwaffen Abschaffen die het internationale kamp organiseerde en waar Marion Küpker voor werkt, hoopt dat wanneer de Duitse regering besluit deze wapens weg te doen, andere landen zullen volgen. Daarnaast zocht ze steun bij de Amerikaanse activisten, omdat de bommen uit hun land komen en omdat de Duitse activisten er vaak van worden beticht anti-Amerikaans te zijn.
Het kamp was op een veldje vlak bij de hoofdpoort van de basis. Er waren toiletten, een keuken en zelfs een douche. Bijna iedereen sliep er in tenten, op enkele oudere Amerikaanse nonnen na die bij mensen in de buurt sliepen. ’s Avonds was er muziek bij het kampvuur met Duitse volksliedjes, verhalen over vroeger en Malz frisdrank. Overdag waren er actievoorbereidingen en trainingen in geweldloosheid om ons voor te bereiden op de grote blokkade op maandag en natuurlijk ons eigen plan: de gebedsdienst op zondag met go-in zoals de Duitsers dat noemen.
Processie
Iedere ochtend begon met een uurtje waken voor de hoofdpoort waarbij er op een Boeddhistische trommel werd geslagen. Zaterdag was er een festival met vele muzikanten en zondag waren wij aan de beurt met onze gebedsdienst. We hadden op de rotonde voor de hoofdingang een altaar gemaakt met een kleed en een vredesvlag. Daarop mooie Duitse broden om te zegenen en te delen. Steve Baggerly van de Norfolk Catholic Worker en Susan Crane van de Red Wood City Catholic Worker, beide ploegschaaractivisten, leidden ons in gebed en lazen brieven van Thomas Merton en Phill Berrigan voor. Ik had de eer om het brood te zegenen en nadat we dit met elkaar gedeeld hadden gingen we richting basis om het ook met de soldaten te delen en om de bommen te vervangen door broden voor de wereld.
Een van de nonnen had een zwakke plek ontdekt in het eerste, provisorische anti-demonstranten hek. En ja hoor, er was een stukje dat zo kon worden opgetild en opengeschoven. Onder het zingen van ‘Everyone neath their vine and fig tree, shall live in peace and unafraid. And into plowshares turn their swords, nations shall learn war no more’ trok een bonte processie met broden en vredesvlaggen de sluis naar de hoofdpoort in. Enkele soldaten liepen snel naar hun wachthuisje en trokken de deur dicht. De massieve hekken van de grote poort waren gesloten, maar als door een wonder klikte een voetgangersdeur open. De stomverbaasde soldaten in het grote wachthuis kwamen naar buiten, maar konden niet verhinderen dat de stroom mensen tussen de laatste barrière, de slagbomen, heen glipte.
Hulptroepen
Van tevoren hadden we niet gedacht dat we verder dan het eerste hek zouden kunnen komen, maar plots stonden we dan toch echt op de basis en naast enkele Tornado vliegtuigen. Er waren een paar hele aardige soldaten die ook niet begrepen wat hen overkwam en die niet wisten hoe ze hun aandacht moesten verdelen tussen de Amerikaanse activisten die onder luid gejuich de Amerikaanse vlag streken (“Oooh, als ‘ie de grond maar niet aanraakt”, riep een soldaat uit), de bidders die knielden op de weg en de mensen die verder de basis op wilden lopen.
Uiteindelijk kwamen er hulptroepen en werd iedereen met zachte dwang (zowel de soldaten als de activisten wilden alles geweldloos laten verlopen) de sluis in geleid. Daar werden onze gegevens genoteerd en toen mochten we gaan. Licht euforisch werden we herenigd met de achter de hekken gebleven ondersteuners.
Later komt dan echter de realisatie: ‘Zo makkelijk is het dus.’ Zo makkelijk is het om een vliegbasis waar kernwapens liggen binnen te gaan. En natuurlijk, het was midden op de dag en wij zagen er niet bedreigend uit. Maar een paar dagen later lukte het een groepje (drie Catholic Workers uit de VS en een Duitser) om midden in de nacht door verschillende hekken te kruipen en bovenop de bunker waar de kernwapens in liggen te bidden. Zo makkelijk is het dus en zo gevaarlijk is het om kernwapens in je land te hebben liggen waar iedere burger zonder veel moeite bij kan komen.
Als kernwapens weer ingezet worden, is dat een ramp. Laten we toch geen nieuwe kernwapens bouwen, maar ons vernuft en onze middelen gebruiken om te komen tot een wereldwijd, controleerbaar en te handhaven verbod op kernwapens.
Helaas betekenen alle verdragen en Nobelprijzen niet dat onze regeringen gaan beginnen met het afschaffen van kernwapens. Wij gaan dus door met actievoeren tot dat wel gebeurt. Bijvoorbeeld volgend jaar op 6 augustus – Hiroshimadag – waarbij iedereen van harte is uitgenodigd om mee te doen. Zie het kader hieronder. Vrede en alle Goeds!
Hiroshima herdenking / No New Nukes!
6 augustus 2018
Op maandag 6 augustus 2018, de 73ste herdenking van de atoombom op Hiroshima, zal er om 12.00 uur als het luchtalarm afgaat, een die-in plaatsvinden midden in Amsterdam, gevolgd en voorafgegaan door muziek en informatie om te waarschuwen voor de komst van nieuwe kernbommen.
Wij roepen eenieder op om op dezelfde dag wanneer het luchtalarm afgaat in eigen stad of dorp ook iets te organiseren rond de komst van de nieuwe kernwapens. Een infostand, wake, gebed, demonstratie, die-in, optocht, muziek, aanbieden van het VN verdrag aan lokale politici, kaarsje voor je raam of doe mee met ons in Amsterdam… Hoe groot of klein ook, help mee de kernbommen de wereld uit te krijgen. Laat ons weten als je ook iets organiseert en kijk tegen die tijd op onze website om te zien waar er sirene-acties zijn als je mee wil doen.