Afscheid en verandering
Met kerst namen we afscheid van Saskia, die onze huisgenoten 9 jaar lang Nederlandse les had gegeven. Het werd een prachtig afscheidsfeest, waarbij we twee nieuwe coupletten zongen van Saskia’s lievelingslied: ‘Aan de Amsterdamse grachten’. Pieter had ze speciaal voor haar geschreven. Inmiddels komen Tjerk en Marita in huis Nederlandse les geven aan huisgenoten. Heerlijk dat de lessen zo door kunnen gaan! Half januari vertrokken Mattias en Siska voor een half jaar naar Australië. We namen met pijn in ons hart afscheid van hen, maar weten dat een half jaar snel gaat.
Maria kreeg slecht nieuws; een bobbeltje in haar borst bleek kanker te zijn. Een operatie volgde al snel en nu zit ze in een vervolgtraject. Maria koestert heel bewust een positieve blik op haar leven. Ze blijft voorlopig bij ons in huis. Haar mentale en spirituele veerkracht zijn een inspiratie voor velen.
In diezelfde tijd van slecht nieuws voor Maria had Frits een paar intensieve weken met zijn moeder, van wie de gezondheid sterk achteruitging. Uiteindelijk moest hij afscheid van haar nemen en kon ze – tot aan het eind met een heldere geest – het aardse lijden achter zich laten.
In het grote fornuis waarvan het hele huis vrijwel non-stop gebruik maakt bleken we gastvrijheid te verlenen aan een muizenfamilie. Deze had zich echter niet netjes gedragen en alle bedrading van de elektriciteit doorgeknaagd, waardoor we het fornuis niet goed meer konden gebruiken. Een grote en dure reparatie was noodzakelijk, waarna we weer met gemak en plezier konden koken. Hopelijk kiezen de muizen een volgende keer een minder kwetsbaar plekje om ons gezelschap te houden.
Ikzelf voel me helemaal hersteld van mijn overspannenheid en zoek een nieuwe balans tussen werk en rust. Dat gaat heel goed al blijft het zoeken naar evenwicht. Wanneer Frits een weekje uit logeren gaat met zijn zoontje Onno komt Pieter regelmatig logeren om met zijn rustige aanwezigheid en handige handen een waardevolle steunpilaar te zijn.
De gemeenschap
We zijn blij met Gerritjan en Wanda, een stel met twee jonge kinderen (1 en 3 jaar). Zij vergaderen om de week mee en komen iedere vrijdag ‘zijn’ en ‘doen’ in huis, een waardevolle aanwezigheid! Als huwelijksreis maakten ze een rondreis langs Catholic Worker huizen in Amerika waarmee ze een schat aan ervaring hebben van andere gemeenschappen en het Catholic Worker-zijn. Inmiddels hebben ze besloten een huis dichtbij het Noëlhuis te zoeken om intensiever betrokken te kunnen zijn.
Sofie, Willem en Hester kwamen bij ons meeleven om te zien hoe dat werkt, zo’n huis van gastvrijheid. Samen met Anna en Herman – die op dat moment rondfietsten in Zuid-Europa – dromen zij ervan een nieuwe Catholic Worker gemeenschap te starten in Amsterdam. Inmiddels wonen Anna en Herman, teruggekomen van hun reis, bij ons tot ze hun plannen verder vorm gegeven hebben. Daarvoor woonden ze 4 jaar in de Wonne, een geestverwante gemeenschap in Enschede. Hermans ouders zijn sinds lang vrienden van het Noëlhuis waardoor er al een hele geschiedenis met elkaar bestaat.
Het is een verademing om weer jonge en ergieke mensen in huis te hebben die de geest van het huis begrijpen en uitdragen met ons. Daar hebben we lang naar uitgekeken! Herman heeft zich aangesloten bij de kerngroep en daar zijn we ontzettend blij mee! Frits en ik vroegen ons soms af hoe lang we het huis nog met zijn tweetjes als eindverantwoordelijken moeten dragen – we missen al lange tijd een derde of zelfs vier de stel schouders. We weten ons gesteund en geholpen door heel veel mensen en zijn dankbaar voor iedereen die meeleeft. Maar het is belangrijk voor het huis envoor ons om een langdurige uitbreiding van de kerngroep te krijgen. Wie weet hoe de toekomst zal gaan? Wij hebben er vertrouwen in en merken telkens weer hoe God voorziet voor het Noëlhuis, vaak op onvoorziene manieren.
Buitenplezier
De tuin blijft een bron van vreugde voor Frits en veel huisgenoten. In de winter werden met vereende krachten (15 mannen en één vrouw) vier bomen gerooid om meer zon te creëren voor de moestuin. Wat een pret en wat een heerlijke plek om je frustraties en zorgen kwijt te kunnen in hout hakken, vuurtjes stoken,spitten, zaaien, wieden, oogsten en in bomen klimmen! Ook voor kinderen is het een genot buiten te zijn. We kregen een mooie tafeltennistafel cadeau die nu in de ‘hang-out’ staat, een oud schuurtje waar kinderen ook bij slecht weer ‘buiten’ kunnen spelen. In de grote compostbak die Paul en Frits bouwden kunnen we ons groenafval vanuit het Noëlhuis omzetten in bemesting voor de tuin.
Getuigenissen
Op 28 december hielden we met zo’n 50 mensen een ‘Onnozele Tocht’. Variërend van heel jong tot 80+ liepen we van het centrum van Volkel naar de militaire vliegbasis. We voelden ons klein, maar het was een mooi begin van een hernieuwd protest tegen de komst van nieuwe kernwapens.
Gerard ging voor de Klimaattop naar Parijs en liep het laatste stuk mee met een groep bezorgde wereldburgers. Op een avond kwam zuster Megan Rice vertellen over haar vredesactie op de zogenaamd best bewaakte plek van Amerika. Lees meer hierover elders in deze nieuwsbrief.
Huisgenoten
De afgelopen tijd kregen veel (oud-)huisgenoten papieren. Jonathan via Griekenland en negen anderen in Nederland, waaronder vijf kinderen. Veel reden voor feest! Maria hielp een oud-huisgenote met vier kinderen die papieren kreeg met alle papierwerk en logistiek nadat ze een huis kregen. Na vele jaren in AZC’s was het eindelijk zover: een eigen vaste plek! Dat geeft nog veel werk en het zal veel flexibiliteit en inzet van de moeder vragen om haar gezin op een goede manier een plek in de Nederlandse samenleving te geven.
Een andere huisgenoot kreeg het recht toegekend op 24-uursopvang van de gemeente vanwege zijn slechte gezondheid. Ook dit is een grote opluchting, hoewel hij hiermee nog geen papieren heeft. Twee volwassen huisgenoten raakten besmet met de waterpokken en waren een tijdje flink ziek. De kleine Mo (3 jaar) had het gelukkig minder erg te pakken. We vreesden even voor een epidemie in huis maar die bleef gelukkig uit.
We kregen een jongeman als nieuwe huisgenoot, de 19-jarige Palestijnse Yasser uit Libië. Hij deed de eerste nacht geen oog dicht en besloot tegen de ochtend dat hij terug wilde naar Libië waar zijn familie woont, of naar Palestina. In Nederland blijven was geen optie. Zijn buurman in huis, de 61-jarige Marokkaanse Sajid probeerde Yasser in het Arabisch tot rede te brengen maar slaagde daar niet in. Yasser leverde zijn sleutels in en vertrok. Hij sliep een paar weken her en der, eindigde uiteindelijk op straat en kwam toen via het ASKV weer terug. Hij realiseerde zich dat teruggaan niet zomaar gaat en vroeg opnieuw huisgenoot te mogen worden. Inmiddels lijkt hij iets kalmer en kan wat energie kwijt op de sportschool, waar we hem een abonnement voor hebben gegeven. Maar hij heeft het niet makkelijk en vliegt regelmatig op om te zeggen dat hij terug wil naar zijn familie en niet jarenlang stilzittend wil wachten op papieren in Nederland. We zien hoe moeilijk het is om als jonge vluchteling, alleen en hopend op een normaal leven, stil te worden gezet door het asielproces. We hopen dat de regelmaat en het gezelschap van het Noëlhuis hem tot steun mogen zijn.
Gezelligheid
Paul en Igor vormen regelmatig een bakkersduo voor een verjaardag. Vaak komt er een themataart op tafel en zijn de ooh’s en aah’s niet van de lucht, zowel om de kunstzinnigheid als om de smaak. Laatst konden alle huisgenoten genieten van een middagje uit dankzij een gift van een bevriende priester, Leo Nederstigt. De mannen gingen met zijn allen karten en kwamen met twee gewonden en grote verhalen terug, de vrouwen waren een middag in de sauna te vinden en genoten van de hitte en ontspanning.
Ja, eigenlijk gaat alles zijn gangetje in het Noëlhuis, maar saai is het nooit!