Van zijn bezoek aan de Saint Isidore C.W. boerderij in Wisconsin had Frits een zakje korrelige human manure meegenomen (mensen mest). Glunderend liep hij met het zakje naar ieder van ons toe. “Kijk eens, ruik eens, wat denk je dat dit is?” Daarop volgde steevast een enthousiaste beschrijving van de composttoiletten van Saint Isidore en hoe ecologisch het is om zonder water te gebruiken onze ontlasting te composteren. Het lukte hem zelfs ons te overtuigen – min of meer – dat wij ook zo’n toilet zouden kunnen installeren, beneden in een van onze bergingsruimtes.
Wat heeft dat te maken met het beste cadeau ooit? Dat zit zo.
Iedereen stond te trappelen om mee te doen aan deze ecologische manier om onze ontlasting te recyclen. En niet alleen wij, ook onze buren en kennissen hoorden ervan en kwamen langs om hun duit in het zakje doen. Tenminste, dat droomde Frits.
Maar gemak dient de mens, zeker bij hoge nood. Wie gaat dan de voordeur uit, via het trapportaal naar beneden, de straat op? O ja, niet de sleutel van de voordeur van de gemeenschappelijke bergruimtes vergeten, ook niet de sleutel van de berging. Om dan in een onbehaaglijke, slecht verlichte ruimte je behoefte te doen? We vonden het best een beetje sneu voor Frits dat zijn prachtige project niet van de grond kwam.
Compromitterende foto’s
De verjaardagsfeestjes in het Noëlhuis verlopen altijd volgens hetzelfde stramien. Na het eten wassen we met zijn allen af. Daarna zitten we in een grote kring, het licht gaat uit en onder gezang wordt een taart met kaarsjes naar de jarige gebracht. De cadeautjes liggen klaar op een tafel, de kinderen brengen ze een voor een naar de jarige toe. Zo ook bij Frits’ verjaardag.
Het laatste cadeautje was een geheimzinnig envelopje. Frits frommelde deze open, keek verbouwereerd naar allerlei foto’s van huisgenoten in een soort van zittende houding, met daarop een getal geschreven. Het duurde een halve minuut voordat het kwartje viel. Toiletbezoekjes! Het composttoilet zou eindelijk worden gebruikt door anderen! Tot grote hilariteit van onze vluchtelingenhuisgenoten toonde Frits enthousiast de enigszins compromitterende foto’s en het aantal bezoekjes dat ieder had toegezegd. Nog nooit werd zo hard gelachen om een cadeau en nog nooit hebben we iemand zo enthousiast gezien over zijn cadeau: “I got a load of shit!”
Epiloog
De toiletemmer raakte eindelijk gevuld, Frits kon zijn eerste vrachtje naar de tuin brengen. Hij laadde de emmer op zijn fietskarretje, met andere spullen die naar de tuin moesten. Erna nog even naar boven om iets op te halen. Bij aankomst bij de tuin was de compostemmer nergens te bekennen. Gepikt, verloren?
Maar Frits laat zich niet uit het veld slaan. Hij vult emmers met zaagsel, humanure en blad, spaart een boel water en de eerste humanure composthoop is bijna uitgerijpt. Ω