Het idee van de ecotage picknick ontstond in de tuin bij Duivendrecht op een mooie zonnige dag. We wilden graag een stapje verder gaan, iets creatiefs doen, deels geïnspireerd door onze roze-schepjes-picknick naast de nucleaire basis van Volkel en deels geïnspireerd door het Duitse ‘Schottern’: het verwijderen van steentjes uit het stukje spoor dat uitsluitend wordt gebruikt door kolentreinen. Zo ontstond de controversiële term ‘ecotage picknick’, het had iets rebels en iets lieflijks en juist die combinatie was waardevol. Tegelijkertijd was het ook spannend, want er was vanuit de klimaatbeweging veel weerstand tegen het concept van sabotage en het was nodig om daarover te reflecteren en om met mensen in dialoog te gaan. Uiteindelijk is het een los anarchistisch groepje geworden van tientallen mooie, diverse mensen.
Met de ecotage picknick pogen we iets dat verwoest tot iets wat bloeit om te vormen, een beetje in navolging van Jesaja’s oproep om zwaarden om te vormen tot ploegscharen (Jes:2.4). De eerste keer bouwden we van de steentjes een monument voor het einde van het tijdperk van fossiele brandstoffen. We hadden de burgemeester, Femke Halsema, uitgenodigd om het eerste steentje op te pakken. Zij bedankte voor deze eer. De tweede keer, Palmzondag, maakten we de havenkant vriendelijker voor biodiversiteit. Terwijl sommigen steentjes raapten, waren anderen aan het vuilprikken, zong het klimaatkoor en werden er gedichten voorgelezen en zaadjes en oeverplanten geplant. Naarmate het monument groeide en de havenkant vriendelijker werd, slonk het kolenspoor. Als de politie ons niet had gestopt, dan had er geen kolentrein meer overheen gekund.
Nikki schreef: “Op palmzondag kwam ik uit de mis op een vouwfiets naar het havengebied door de storm. Met mijn palmtakjes en vol van de geest van berouw en overgave van het lijdensverhaal van Jezus knielde ik neer op het kolenspoor om de steentjes onder het spoor vandaan te halen. Ik ervaarde het als een verlenging van de liturgie van de mis en met dezelfde overgave en passie ging ik te werk, terwijl de politie in mijn nek hijgde en ik wist dat het elk moment voorbij zou kunnen zijn. Ik was mij pijnlijk bewust van de symboliek van de actie en dat we zouden worden meegenomen voordat het spoor was verzakt. Ik was mij er ook van bewust dat ik met deze handelingen de door mensen gemaakte wet overtrad, maar ik was mij nog meer bewust van mijn plicht om het goede te doen en het belang en de noodzaak van iedere steen die onder het kolenspoor werd verwijderd. Ik besefte dat wat wij daar samen deden niet direct het gewenste effect zou hebben, maar nog sterker in mij was het besef dat het wel gedaan moest worden. Ik ervaarde de waarde en het nut van iedere steen die door mijn handen ging en van ons een andere roeping kreeg, in dit leven en in dienst van het leven. Iedere steen was voor mij in zekere zin een gebed om vergeving, voor onze collectieve, maar zeker ook mijn persoonlijke zonde van omissie.”
Op Palmzondag moest Frits denken aan Jezus, die verbolgen was over de ontheiliging van de tempel. Zou Jezus vandaag misschien zeggen:
Hee, mensen, staat er niet geschreven: Mijn Aarde is een huis voor alle schepselen, voor alle soorten, een plek van bloei.”? Maar jullie hebben er een rovershol van gemaakt.
Want wij plunderen de Aarde en buiten de armen uit. De buit komt hier in de haven aan om dan verdeeld te worden in het rovershol dat Europese Unie heet.
Op 22 juni gaan we weer picknicken: ‘Another world is possible!’. Het industriële landschap van de haven is niet de wereld waarin onze kindskinderen met alle andere levensvormen kunnen bloeien. Laat dit deel van de aarde liever vroeger dan later weer een uitbundige delta worden waarin getijden en veelsoortige flora en fauna vrij in en uitstromen, vliegen, scharrelen, jagen, herderen, plukken, vissen, bloeien en groeien. Wij willen daaraan bijdragen door met de steentjes van het kolenspoor een dam voor de stroom kolen op te werpen en zo de stijging van het zeeniveau halt toe te roepen, de noodzaak voor nog meer en hogere dijken weg te nemen en door alvast leven te brengen middenin dit industriële gebied.
Breng dit keer dus niet alleen iets om te delen bij de picknick mee, maar ook stekjes, (kool)plantjes, zaden, snoeihout voor insecten en egels om in te schuilen en wat je zelf zoal te binnen schiet bij het visioen van ‘another world is possible!’. Hopelijk tot ziens op zondagmiddag 23 juni!
Meer info op www.steentjevoorsteentje.nl
Uit het gedicht ‘Steen voor Steen’ van Joke Kaviaar:
Langs het spoor kruipen mensdieren,
schuifelen op de knieën terwijl
de locomotief nadert en fluit
“Uit de weg!”
Ondergraven de rails
Het fundament van het munt slaan
uit rookpluimen, fluimen uit de
muil van de industrie
Steen voor steen
vergruizen we
bouwstenen van ademnood …