‘Soldiers of the world unite, fight pollution, not each other’ schreef ik in 1988 op de muur rond een kruisrakettenbasis. Die oproep is enkel urgenter geworden.
Waarom wordt ons zo’n angst aangejaagd? Vorig jaar moesten 140 miljoen Russen 108 miljard dollar ophoesten voor hun ministerie van oorlog, terwijl hun economie net zo klein is als de economie van de Benelux. De Europese landen met ruim 450 miljoen inwoners gaven 389 miljard dollar aan de krijgsmacht. Onze weliswaar minder betrouwbaar wordende bondgenoot USA met 332 miljoen inwoners spendeerde ruim 900 miljard voor dit treurige doel. 140:108 voor Rusland versus 782:1.289 voor ons, en dan zou onze 1.289 miljard dollar aan oorlogsvoorbereidingen nog hoger moeten worden? En wij – onze media, onze politieke partijen, jij en ik – gaan daar klakkeloos in mee?
Bescherming door verf
“Tatort Atombomben”, schreef Dennis Duvall, een 82-jarige Vietnam veteraan met knalroze verf tijdens een blokkade op de toegangsweg van kernbombasis Büchel in de Eiffel. Dennis woont sinds zes jaar met zijn vrouw Michelle bij hun
(klein)kinderen in Duitsland. Het Duitse Openbaar Ministerie eiste 90 dagen tegen hem wegens vernieling. Dennis had hiertegen verzet aangetekend.
Omdat ik bij de blokkade aanwezig was, vroeg de rechter mij – tot mijn eigen verbazing – of ik van mening was dat de toegangsweg vernield was. Ik antwoordde dat ik had gezien dat de weg beter beschermd was door de verf, en dat de weg bovendien morele lading erbij had gekregen om ons ervoor te behoeden oorlogsmisdaden te begaan.
Dennis betoogde ondanks de onbegrijpelijke juridische termen en gebruiken, de onverstaanbare tolk, de officier van justitie die in haar requisitoir een nog veel hogere straf eiste en zijn beginnende Alzheimer, rustig en glashelder dat het zijn plicht is om de misdadige voorbereidingen voor massamoord aan het licht te brengen, zijn medemensen te waarschuwen en de rechter op te roepen internationaal recht te handhaven en niet hém maar de kernwapens te veroordelen.
Dag des oordeels
Maar na een kort reces klonk: “Im Nahmen des Volkes, 90 Tagessätze.” Het was om te huilen. Zo’n frêle, oude man die in zijn eindtijd waarschuwt voor de Eindtijd. En dan al die figuren in hun zwarte toga’s die voor de zoveelste keer aan de verkeerde kant van de geschiedenis staan.
“Bautzen is een mooi stadje,” zei Michelle uitnodigend. “Hoezo,” vroeg ik? “Je kunt van de binnenstad genieten als je Dennis daar in de gevangenis bezoekt,” zei ze met een glimlach waar ervaring uit sprak.
Het was die dag des oordeels ook de derde verjaardag van het VN Verdrag inzake het Verbod op Kernwapens. Wij hadden deze op 10 vellen A-1 formaat opgerold bij ons, 840 cm lang. Na het proces gingen we naar precies dezelfde plek waar Dennis eerder zijn waarschuwing had geschreven en plakten met behanglijm het verdrag dwars over de toegangsweg waar het bouwverkeer overheen dendert om de basis geschikt te maken voor de nieuwe B61-12 kernbommen en F-35 jachtbommenwerpers.
Dennis is niet in beroep gegaan en hij is, nadat hij in 2023 zestig dagen heeft gezeten voor eerdere vredesacties, klaar voor nog een gevangenisgetuigenis om de wereld voor oorlog en atomaire waanzin te waarschuwen.