Jezus heeft het vaak over het liefhebben van mensen die niet altijd even makkelijk zijn om van te houden. En ik vind dat geweldig, hoe meer liefde hoe beter! Maar… hoe dan? DAT staat dan weer niet in de Bijbel helaas. En zo laveer ik een beetje tussen boos worden, ruzie maken en vergeven (want dat staat gelukkig wel in de Bijbel) en dan weer terug naar boos worden. Of verdrietig, of bang.
Gebroken mensen
Sommige mensen zien onze gemeenschap als lichtend voorbeeld voor de wereld. Hier wordt immers werkelijk de Bergrede nageleefd, de vreemdeling verwelkomd en in eenvoud geleefd. Dat klopt natuurlijk allemaal (ahem), maar tegelijkertijd gebeuren er ook veel niet zulke fraaie dingen. Onze groep bestaat uit mensen uit allerlei verschillende culturen, landen en geloven. Veel mensen zijn gestrest en psychisch en fysiek beschadigd. En dan heb ik het niet alleen over onze gasten, maar zeker ook over de kerngroepsleden.
We zijn allemaal gebroken mensen, de een meer dan de ander. Het leven in een gemeenschap kan genezend werken, maar doet dat vooral door steeds de vinger op de zere plek te leggen.
Wanneer je alleen woont hangt de wc-rol altijd zoals jij vindt dat het moet (namelijk met het beginvelletje van de muur AF!). En als je de kaasschaaf niet kan vinden, kan je het alleen maar zelf zoek gemaakt hebben. In een gemeenschap is de dader moeilijker te vinden. En dat is natuurlijk vaak iemand anders en niet ik zelf! Super irritant al die andere mensen hier in huis, waarom doen ze niet precies zoals ik vind dat het moet!
Gefermenteerd bonensap
Afijn beste lezer, u merkt wel dat je in een gemeenschap continu wordt geconfronteerd met je eigen, vaak liefdeloze houding. Er schuilt in mij een pietluttig, (passief?) agressief, haatdragend en zich superieur voelend, maar vooral ook angstig en gekwetst mensje. En dat geldt voor de meeste mensen in de wereld, ook voor de meeste van mijn huisgenoten. Gelukkig maar, want het zou heel naar zijn als ik de enige was…
Excuses beste lezer! Ik dwaal erg af. Dit stukje heeft als kop ‘Huisnieuws’ en dat verwacht en verdient u op deze bladzijde. Laat ik u dan vertellen over een huisvergadering, die ik mocht voorzitten enkele weken geleden. Iemand vertelde dat ze een bakje met gekookte of geweekte bonen in de voorraadkast had zien staan. Het stond er al weken en was begonnen te stinken. Karl was zo dapper om het uit de kast te halen, toen het plots op de grond viel en de hele keuken zich vulde met de stank van gefermenteerde bonensap. Iemand naast me mompelde iets over “Ja, dat doen Afrikanen soms”, waar ik nors op reageerde, later ruzie over maakte en nog later mijn excuses voor aanbood.
Komen en gaan
Onze lieve Chris, die in het vorige huisnieuws werd geïntroduceerd als nieuw kerngroepslid, had een naar ongeluk toen ze kort in Dortmund was. Ze viel van de onderste traptree in haar gebouw. Normaal kom je dan met de schrik vrij, maar Chris had een gecompliceerde enkelbreuk die geopereerd moest worden. Daarna mocht ze zes weken lang haar been niet gebruiken en zat dus vast in een rolstoel in haar oude, al half leeggehaalde appartement op de 4e verdieping. Op dit moment van schrijven wacht ze op een tweede operatie om een aantal schroeven te verwijderen. Daarna kan ze langzaam gaan oefenen met lopen.
We proberen haar, zo goed als ‘t gaat, bij te staan vanuit Amsterdam. Ook hier waren er weer vele misverstanden en gekwetste gevoelens. En bovenal een gevoel van gemis ondanks de gebrekkige pogingen om elkaar toch in de gemeenschap te betrekken.
N. en haar zoontje D. zijn vertrokken naar een opvang van de gemeente. Nog geen zelfstandige woonplek, maar ze hopen die sneller te krijgen op de nieuwe plek dan wanneer ze bij ons blijven wonen. De kamer wordt nu bewoond door een echtpaar uit Colombia. Hun oude kamer in ons huis heeft steeds terugkerende schimmel op muren en plafond. We hebben besloten die kamer voorlopig leeg te houden tot een professional naar de schimmel heeft gekeken.
Niet lang nadat we de kamer hadden geschilderd, kwam er echter familie van een Russische ex-huisgenoot op bezoek. Daags na Navalny’s dood en de verkiezingen in Rusland hadden zij besloten om het land te ontvluchten en zochten een paar nachten onderdak voor ze asiel aan gingen vragen.
Jayden, die in augustus werd geboren, is gaan kruipen en probeert te staan! Ook heeft hij geleerd om heéél hard te krijsen als hij zijn zin niet krijgt! We doen allemaal ons best om daar geen aandacht aan te geven zodat hij het weer afleert. Zelfs schattige baby’s zijn soms moeilijk om lief te hebben, maar oordopjes helpen enorm.
Deurwaarder
Zelf had ik het de afgelopen tijd aan de stok met een deurwaarder die geld wilde innen voor de Duitse regering. In Duitsland hebben we een aantal keren de vliegbasis in Büchel betreden tijdens acties tegen kernwapens. De rechters vonden het vaak wél een nobele zaak, maar waren het níet eens met de manier waarop, en hebben mij veroordeeld tot 115 dagen cel of het betalen van een boete.
Omdat ik er een simpel leven op na houd (dankzij onze gemeenschap) gaf de deurwaarder het na een tijdje op. Er valt niets van waarde te vinden bij mij (althans niets dat in geld kan worden gewaardeerd). Nu is de boete teruggestuurd naar de Duitse rechtbank en verwacht ik ieder moment een brief met uitnodiging om mijn straf uit te gaan zitten.
Ik kom langzaam aan het einde van het aantal woorden dat ik heb gekregen voor dit huisnieuws. Het klinkt allemaal niet erg opbeurend misschien. Maar dat ligt maar net aan de lens waarmee je de gebeurtenissen bekijkt. Persoonlijk zie ik veel ellende om me heen, maar vind ik het vaak óók grappig wat er allemaal gebeurt. En als er iets ellendigs gebeurt, creëert dat ook bijna altijd mogelijkheden om goed te doen en anderen goede dingen te zien doen.
Niet wat maar hoe
Ik luister de laatste tijd veel naar boeddhisten van de gemeenschappen van Thich Nhat Hanh. Waar Jezus ons vertelt wát we moeten doen: “de andere liefhebben als onszelf”, proberen de boeddhisten ons te leren hóe we dat kunnen doen. Door mindful te zijn. Door te kijken naar ons eigen lijden en daar compassie voor te ontwikkelen. We moeten ons eigen lijden omarmen als een moeder haar kind. Het mag er zijn. We kunnen zelfs van ons lijden houden. En als we dat kunnen, dan kunnen we ook het lijden van anderen ontdekken en er compassie voor tonen. Tegelijkertijd leren ze ons ook om gelukkig te zijn; we kunnen alleen hier en nu proberen gelukkig te zijn. We hebben geen invloed op verleden of toekomstig geluk. Het koninkrijk Gods is hier en nu. Dat is echter vaak moeilijk om te zien en ervaren.
“De Boeddha Shakyamuni, onze leraar, voorspelde dat de volgende Boeddha Maitreya zou zijn, de Boeddha van de liefde. We hebben liefde wanhopig nodig. En in het onderricht van de Boeddha leren we dat liefde voortkomt uit begrip. De bereidheid om lief te hebben is niet genoeg. Als je het niet begrijpt, kun je niet liefhebben. Het vermogen om de ander te begrijpen zal leiden tot acceptatie en liefdevolle vriendelijkheid.
Het is mogelijk dat de volgende Boeddha niet de vorm van een individu aanneemt. De volgende Boeddha kan de vorm aannemen van een gemeenschap, een gemeenschap die begrip en liefdevolle vriendelijkheid beoefent, een gemeenschap die aandachtig leven beoefent. En de praktijk kan worden uitgevoerd als een groep, als een stad, als een natie.”– Thich Nhat Hahn, 1993