“Dwang, hoe verborgen ook, roept altijd verzet op.”
– spreekwoord van het Noord-Amerikaanse Lakota-volk.
In onze gemeenschap die gebaseerd is op anarchistische waarden, worden we geconfronteerd met de vraag hoe we meer mensen aan de dagelijkse gemeenschappelijke avondmaaltijd kunnen krijgen. Stel je nu de hypothetische situatie voor dat we de regel moesten instellen om ten minste een bepaald aantal keren per week samen te eten om gemeenschappelijke redenen. Als we deze regel allemaal naar de letter zouden volgen, blijft de vraag: weerspiegelt dit echt de toewijding aan de gemeenschap of weerspiegelt het meer de dienstbaarheid aan de regel? Ten eerste voldoen we niet perfect aan de beschrijving van een gemeenschap, omdat we onderdak bieden aan gasten die niet intrinsiek toegewijd zijn aan de gemeenschap en haar idealen – tenminste in eerste instantie niet. Ook zijn we divers in cultuur, levensstijl, ideologie en geloof. Ten tweede kunnen we ook niet helemaal voldoen aan de beschrijving van een typische organisatie en toch anarchistisch zijn.
Waar levert dit stress op?
Stress wordt volgens het Websters woordenboek gedefinieerd als de emotionele druk waaronder een mens (of dier) lijdt. We zijn allemaal onderworpen aan Gods natuurwet, wat op zich al een enorme verantwoordelijkheid is. Dus als een persoon (die optreedt als wetgever) een regel invoert die niet gebaseerd is op Gods natuurwet, dan is de last die nodig is om deze regel te handhaven de verantwoordelijkheid van de wetgever. In een seculiere gemeenschap zijn vertrouwen en respect essentiële voorwaarden voor het tot stand brengen en behouden van samenwerking en naleving binnen de gemeenschap. Degenen die als wetgevers optreden, worden gewoonlijk aan een hoge norm gehouden als ‘gezicht van de wet’, omdat zij altijd aan dezelfde norm moeten voldoen als die zij aan anderen opleggen. Als ze echter niet aan diezelfde norm voldoen, is dat hypocriet en oneerlijk, wat resulteert in een vertrouwensbreuk. In wezen is dit waar de stress vandaan komt, omdat het niet alleen de druk is van de norm die de wet handhaaft, maar ook een nog grotere inspanning vereist om het aanvankelijke niveau van naleving of conformiteit van anderen te handhaven. Meer nog, er zal een hiërarchische relatie ontstaan omdat sommigen dan gelijker zijn dan anderen.
Wat doet er dan echt toe?
Een perfecte regel of wet is naar mijn overtuiging iets waar iedereen op aarde aan onderworpen is. Met zo’n veronderstelling kunnen we het erover eens zijn dat de natuurlijke of Gods wetten (bv. de gulden regel, de 10 geboden in Ex. 20 en de twee geboden in Matt. 22:37-40) perfect en rechtvaardig zijn (Psalmen 19:7). Dit zou dan de basis of standaard moeten zijn voor het meten van de perfectie en rechtvaardigheid van elke andere wet of regel. Dus als een wet of regel gebaseerd is op Gods wet, dan is deze eerlijk (of rechtvaardig) en perfect. Het tegenovergestelde betekent dat een wet of regel niet voldoet aan de norm van rechtvaardigheid en perfectie als hij niet gebaseerd is op Gods natuurwet. We kunnen zo’n regel dus als onvolmaakt of gebrekkig beschouwen, omdat deze de wetgever van de regel over het algemeen begunstigt. Dit is het geval met alle door mensen gemaakte regels of wetten die niet gebaseerd zijn op Gods natuurwet, maar in plaats daarvan op persoonlijke, subjectieve voorkeuren en verlangens.
Vanuit mijn observatie geloof ik dat een van de bepalende factoren van warmte in de Noëlhuisgemeenschap anarchie is, die ik definieer als onderworpen zijn aan alleen Gods gezag en wetten. Dat gezegd hebbende, elke wet of regel heeft twee essentiële onderdelen: de letter en de essentie of het doel erachter. Deze essentie of dit doel wordt beschouwd als de “geest van de regel” (Romeinen 2:27-29; 2 Kor. 3:6) en de letter verwijst slechts naar de geschreven of verbale uitdrukking van zo’n regel. Daarom moet, om een regel die gebrekkig of onvolmaakt is aan te vullen of te compenseren, de essentie of het doel van die wet expliciet gecommuniceerd en begrepen worden door alle mensen die onder die regel vallen. Op deze manier kan rechtvaardigheid worden hersteld als iedereen de regel naar eigen goeddunken en onderscheidingsvermogen kan hanteren.