Een plan
Toen ik nog in de kerngroep zat, kon ik ‘welkom’ vaak niet over mijn lippen krijgen. Enerzijds is er de acute nood van een mens in combinatie met een vrij plekje onder ons dak. Anderzijds is ons concept dat we geïllegaliseerde mensen gastvrijheid bieden ALS ze een goed plan hebben om legaal te worden, door te reizen of na een operatie te herstellen en weer op eigen benen verder te gaan en een organisatie die hen helpt om dat plan te realiseren. Daarnaast hebben we ook een logeerkamertje en plek op de bank voor mensen die enkel één of een paar nachtjes onderdak nodig hebben. Als ik verantwoording draag voor het ‘welkom’, dan kan ik dat pas uitspreken als ik vertrouwen heb dat het plan gaat lukken of dat er na dat nachtje concreet een nieuw dak is zodat ik die mens geen rotnieuws hoef te verkondigen: ‘Zo en zo laat moet je de sleutel terug geven’ en daarmee impliciet ook: ‘en ben je weer overgeleverd aan de machten en krachten die proberen je te vernietigen’. Het is een verademing om die afweging niet te hoeven maken en om onbevangen en gastvrij met al die mooie mensen samen te leven en te zien hoe mooi de kerngroep het spanningsveld tussen haalbare hoop en acute nood invult.
Kraamzorg
Normaal kunnen geïllegaliseerde vrouwen zes weken voor de geboorte van hun kind naar een rijksopvang en bieden wij soms onderdak tot periode van zes weken begint. Fijn voor die moeder en ‘veilig’ voor ons, want zo’n mevrouw heeft concrete, haalbare hoop op vervolgonderdak. Maar nu bleek er geen plek te zijn in de rijksopvang in Amsterdam terwijl er wel een kamertje vrij was gekomen. Zo kwam Tasha op dinsdag bij ons wonen terwijl ze op donderdag een keizersnede zou krijgen en wij op vrijdag met z’n vijven naar het vredeskamp in Volkel zouden gaan, Daan op retraite was en Yemi ook niet de hele tijd thuis zou zijn. ‘Wow, de kerngroep zeilt scherp aan de wind’, dacht ik bij mezelf. Maar een vriendin van Tasha kwam in Nikki’s kamer logeren terwijl Nikki in Volkel was. De kraamzorg kwam, Wanda chauffeurde Tasha naar het ziekenhuis voor vervolgonderzoek, alle moeders in huis hielpen ook mee, en zo genieten we nu allemaal van Tasha en de kleine Jayden.
Afscheidscadeau
Daan was op retraite om te onderscheiden hoe hij het nieuwe hoofdstuk in zijn leven vorm zal geven. Na acht jaar Noëlhuis was het tijd voor iets nieuws, maar hoe en wat en waar? Het is een gezellig huis in Arnhem geworden vanwaar Daan rustig aan dit nieuwe hoofdstuk weeft. Als afscheidsgeschenk gaf Daan ons ‘The Inclusive Bible, the first egalitarian translation’. Daan had ervaren hoe sommigen bij de dagelijkse schriftlezingen in de kapel kromme tenen krijgen bij bijbelvertalingen waarin de Levende met masculiene benamingen als ‘Heer der heerscharen’ wordt benoemd. Een Heer die heerst over alles en die macht geeft aan de man om op zijn beurt te heersen over vrouwen, kinderen, slaven/ werknemers/ onderdanen en de rest van de schepping. In deze vertaling worden Sara, Rebekka en alle andere vrouwen in één adem genoemd met Abraham, Isaac en al die andere mannen en wordt er in het voorwoord uitgelegd hoe de zoektocht naar een meer inclusief Godsbeeld verloopt. Het blijft een dynamisch zoeken, niet alleen rondom sexisme, ook rondom de verhouding tussen mens en medeschepselen. Wat gebeurt er met je als je in het evangelie van Matteüs een zin leest als “Geen enkele mus valt op de grond zonder dat je hemelse Vader ervan weet. En wat kost nu een mus? Bijna niets. Zelfs de haren op je hoofd zijn allemaal geteld. Maak je dus geen zorgen. Jij bent voor God veel meer waard dan een zwerm mussen.” Of wij nu meer of minder waard zijn dan een zwerm mussen (ik zie tal van redenen die zowel het ene als het andere kunnen staven), het wordt een probleem als we menen dat we die zwerm mussen, school vissen, wouden en rivieren totaal ondergeschikt mogen maken aan onze belangen, tot uitroeiing aan toe.
Nikki is begonnen aan een master ecofeministische theologie op de VU in de hoop bij te dragen aan de zoektocht naar een spiritualiteit waarmee we nog vele generaties in harmonie met alle andere schepselen en de aarde kunnen leven. Het gaat om een gedeelde spiritualiteit mét alle medeschepselen, van steen, schimmel, eik, orka en aarde tot sterrennevel. Wij mensen kunnen die spiritualiteit met eigen bronnen aanvullen. Voor ons is Jezus een belangrijke bron. Zo is het een voorzichtig & hoopvol proces van zoeken en verhelderen, waar dit geschenk van Daan ook toe bijdraagt.
Nieuwe groepsleden
In 1991 was Gerard erbij toen Catholic Workers in Dortmund hun eerste pan soep kookten en op straat met daklozen maaltijd hielden. Een van die Catholic Workers was Chris Danowski. Mede door haar toewijding ontkiemde de Kana Suppenküche die honderden mensen per dag een warme maaltijd biedt, protesteert tegen het verdrijven van daklozen uit de binnenstad en ’s winters pleit voor het ’s nachts open houden van de metrostations. In 1996 hielp Chris mee om ons zusterhuis Brot und Rosen in Hamburg leven in te blazen. Dit voorjaar kwam Chris na een lang ziekbed bij ons wonen. Haar passie voor mens en God knalt dwars door alle fysieke ongemak heen en we hopen dat Chris hier nog lang zal bloeien!
Elders in deze nieuwsbrief stelt Karl, de nieuwe ASF-er, zich voor. We zijn ook gezegend met Merle, 29 jaar jong, en op zoek naar het zetje dat haar verdere levenskoers bepaalt. Enerzijds lijkt het ‘gewone leven’ met werk en pensioenpremies etc. haar beklemmend omdat ze al sinds haar middelbare school een sterke roeping voelt tot een Catholic Worker-achtig leven van solidaire gastvrijheid, geweldloze actie, gebed en bezinning. Anderzijds boezemt de keus voor zo’n leven haar ook angst in, want hoe moet dat dan als je na vele jaren gemeenschapsleven en geen of amper wereldse werkervaring onverhoopt toch een plek ‘in de wereld’ moet zoeken of als je stokoud bent en hulpbehoevend?
Getuigenissen
Merle, Susan en ik namen deel aan een blokkade van de A-12 om een einde aan subsidies op fossiele brandstoffen te bepleiten op een dag dat er ook tientallen Aktivisti van het Duitse Letzte Generation meededen en genadeloos door de politie werden mishandeld. Merle spotte al na een paar minuten een jonge Duitse vrouw die ook een Taizékruisje droeg en vertelde toen vol enthousiasme over een spontane actie die onze Nikki in Taizé organiseerde toen EU voorzitter Ursula von der Leyen daar op bezoek kwam: zij zongen met een groepje dat als zuurdesem heel Taizé doordesemde het klimaatlied ‘We’re on a planet, that has a problem’.
Als we hier alle getuigenissen zouden willen noemen waar we aan bijdragen, zou deze nieuwsbrief te klein zijn. Susan spant van ons allen de kroon door haar trouwe deelname in de drumband Rhythms of Resistance. Muziek is zo’n belangrijk element bij straatgetuigenissen!
Tijdens het Volkel Peace Camp dat we van 4 tot 10 augustus organiseerden om de samenleving op te roepen kernwapens en de uitstoot van CO2 door de strijdkrachten af te schaffen en te leren onze conflicten zo op te lossen dat andere mensen en medeschepselen er niet onder lijden, was er een groep die een viering op de startbaan voorbereidde. Margriet en Nikki maakten deel uit van deze groep. In het hek rond de vliegbasis hangen bordjes dat er zonder waarschuwing geschoten mag worden en dat er scherpe honden zijn. Met de groep keken Nikki en Margriet de kogels en de honden in de ogen en besloten toen om juist daar, op die startbaan waar de vernietiging van het leven wordt ingeoefend, het leven te vieren. Voor mij is dat een vorm van navolging van Jezus, die opging naar Jeruzalem om met een directe actie de commercie uit de tempel te drijven, wetend dat die actie aanhouding, veroordeling, geseling en dood tot gevolg kon hebben.
Privileges
Ik leef zo geprivilegieerd dat ik mij geen zorgen hoef te maken omtrent mijn Verklaring Omtrent Gedrag, maar wel voor de druk van boetes en deurwaarders en detentie op mijn huwelijk. Eerst heel voorzichtig eens een spandoek vasthouden op Schiphol, aangehouden worden, voor de rechter komen, tot een voorwaardelijk straf veroordeeld worden. Toen het plan vorm begon te krijgen om met de steentjes uit het kolenspoor een monument voor het tijdperk van fossiele brandstoffen te maken (zie achterkant en de open brief aan ProRail), dacht ik nog dat er wel een minimum aantal mensen moet zijn om de mogelijke juridische klap over vele schouders te verdelen. Maar als ik voel hoe het leven met efficiënt rollende wagonladingen vol wordt vermorzeld, kapot gemaakt & uitgezogen, dan zijn twee of drie medemensen die verenigd in Liefde een steentje oppakken al genoeg, kome wat komt. Maar we hopen natuurlijk vele lezers en lezeressen op 23 december bij de picknick te begroeten!
Kome wat komt, wij gaan met vreugde door om Liefde te leven.