“Wat is er veranderd?”, vraagt iemand. “We hebben nu een kat”, antwoord ik. Susan heeft in verschillende dierenasielen gezocht naar een geschikte kat, eentje die tegen veel verschillende mensen kan, tegen veel drukte en tegen kinderen. Een week later gingen we de kat ophalen. Onze tienjarige Yasmine ging mee en had het kattenmandje de hele weg in haar hand. Sindsdien zwerft Knurfje door het huis, speelt en knuffelt met ons. Als we vergaderen miauwt hij luid, en zodra iemand de deur voor hem open doet komt hij van de andere kant van de hal aangerend om zich bij ons te voegen.
Taarten en slingers
Sinds ik hier ben hebben we van alles gevierd. Verjaardagen met veel taart die een van de bewoners zelf maakt. Wat ben ik blij als ik de schaaltjes chocoladecrème uit mag schrapen wanneer zij aan het bakken is! En dan is er de volgende dag feest. Iedereen is er, we zingen liedjes en geven cadeautjes aan de jarige. Bij een feestje vorige week begonnen een paar mensen spontaan te dansen, aangemoedigd door Blessing die bleef zitten en punten uitdeelde voor het dansen.
Toen ik hier aankwam werd het al kouder. De herfst was op komst. Kort daarna nodigde het huis alle vrienden uit voor een groot Thanksgiving-feest. Al dagen van tevoren begonnen we met het versieren van het huis. Met een van de kinderen ben ik naar buiten gegaan om bladeren en kastanjes te zoeken voor slingers, geïnspireerd door een prachtige slinger van bladeren die we cadeau kregen van een kerk en die nog steeds onze hal siert.
Kort daarna kwam Sinterklaas aan. Bij zijn aankomst in Amsterdam, ging ik met een van de kinderen naar de optocht. We zochten een goed plekje tussen alle andere kinderen, zodat ze alles goed kon zien en zelfs snoep kreeg. Dat deelde ze genereus met mij. De weken daarna keken we elke avond na het eten naar het Sinterklaasjournaal. Het hoogtepunt was het gezamenlijke Sinterklaasfeest, toen alle bewoners en vrienden van het huis na een goede maaltijd op de banken in de woonkamer kropen. Er was chocolademelk en pepernoten, een harde klop op de deur waarop alle kinderen opgewonden opsprongen: ‘Cadeautjes!’ Ik won het spel dat we die avond met zijn allen speelden. En wat was de prijs? Een uitnodiging voor de mailingparty, wanneer we met zijn allen de nieuwsbrief verzenden. En het was nog wel mijn taak die te coördineren, daarom moest ik nog meer lachen! Nikki gaf me een tas die ze gewonnen had, samen met een paar andere dingen. Daarna vierden we ook Kerstmis en Oud en Nieuw met veel gezelligheid.
Retraite
We konden voor onze jaarlijkse retraite weer terecht in de Adelbertabdij. Maar de dag dat we erheen gingen staakten de bussen. Sommigen liepen daarom vanaf het station van Heiloo naar het klooster. Daan en ik besloten te fietsen vanaf huis naar Egmond-Binnen.
We bleven een kleine week in het klooster, om stil te worden, te bidden en met elkaar dieper in te gaan op sommige onderwerpen. Even geen kleine kapel met tapijt zoals in het Noëlhuis, maar een oude kloosterkerk; even geen luidruchtige en enigszins chaotische maaltijden, maar eten in stilte. Soms zaten we rustig in de leeszaal en was iedereen met eigen dingen bezig. Op andere momenten zaten we in een spreekkamer ernaast en spraken we over een onderwerp dat door een van ons was voorbereid. Bijvoorbeeld over gastvrijheid en hoe om te gaan met waar je zelf behoefte aan hebt; over wat je nodig hebt om je op je gemak te voelen. We maakten een korte wandeling door de duinen. Onderweg leidde Nikki ons langs een heilige bron waarvan het water nu wordt gebruikt om kloosterbier te brouwen. Aan het eind belandden we onder leiding van Frits in een natuurgebied vol geiten. We luisterden naar muziek en werkten samen aan een schilderij van een avondmaaltijd in het Jeannette Noëlhuis. Margriet, Nikki en ik namen van de gelegenheid gebruik om in de zee te gaan zwemmen ondanks de februari-temperatuur.
We spraken veel over de gezamenlijke avondmaaltijden in het Noëlhuis. Die zijn misschien wel de kern van ons samenleven. Ze vormen een belangrijk aspect van gastvrijheid, iedereen is er welkom. Zoveel mensen hebben in de loop der tijd samen met elkaar rond onze tafel gezeten, met telkens ander eten van over de hele wereld. We komen er samen en praten over van alles en nog wat.
Protest
Onze discussies over wat er gebeurt in de wereld en onze gebeden voor mensen dichtbij en ver weg, leiden ook tot politiek protest. We hebben al jaren de gewoonte om onze vrijwilligers te bedanken voor hun inzet met een mooie Thanksgiving-maaltijd. Tegelijkertijd weten we dat het een koloniale traditie is. Op Indigenous Liberation Day, 12 oktober, de dag dat Columbus en zijn mannen Abya Yala binnenvielen, deden Nikki en ik met hart en ziel mee aan een demonstratie georganiseerd door vertegenwoordigers van inheemse volken. Ze wezen op de geschiedenis van onderdrukking, vervolging en verdrijving van inheemse mensen die tot op de dag van vandaag voortduurt.
We maken ons zorgen over wat er met het milieu gebeurt, over de klimaatcrisis, over natuurrampen overal ter wereld. Het Duitse dorp Lützerath, dat jarenlang door activisten is beschermd, werd begin 2023 toch ontruimd. We zijn er meerdere malen met enkele mensen naartoe gereisd om er te kamperen en te protesteren tegen de verwoesting van de planeet door kolenwinning. In januari gingen we er ook heen voor de grote demonstratie. Lützerath was al omsingeld door de politie. Het ging er heftig aan toe. Terwijl sommige demonstranten samen dansten in de modder, werden anderen in het gezicht geslagen door de politie. Onze schoenen zaten onder de modder toen we weer thuiskwamen.
Dichter bij huis neemt onze gemeenschap deel aan de blokkades van treinen die vanuit het Amsterdamse Westelijke Haventerrein kolen vervoeren naar andere Europese landen. Op Aswoensdag kwamen we daar samen met tientallen anderen voor het behoud van deze mooie aarde. We dansten onder leiding van Nikki samen op het lied ‘Earth My Body’, zongen en baden. Zittend op het spoor ontvingen de activisten het askruisje op hun voorhoofd. Daarna werden degenen die ervoor kozen om na de tweede aanmaning te blijven zitten, weggeleid door de politie. De kolentrein had door onze actie enkele uren vertraging.
Zes leden van onze gemeenschap namen met duizenden anderen ook deel aan de blokkade van de A-12 in Den Haag om te eisen dat er een einde komt aan de subsidies voor fossiele brandstoffen. We knielden met angstig biddende harten op straat en weerstonden met de anderen de waterkanonnen en politiemensen die hun wapenstokken tevoorschijn hadden gehaald.
Precies een jaar na de Russische aanval op Oekraïne, vergezelden Margriet, Miloš, Nikki en ik onze Russische huisgenote Ilmira naar een vredesdemonstratie op het Museumplein. Daar hield Ilmira een inspirerende toespraak, eindigend met de woorden: “Vrede voor Oekraïne, vrijheid voor Rusland!”
Nu zit ik op het balkon, met de zon in mijn gezicht. Naast mij zit Knurfje. Achter mij kloppen Bruce en William, de vierjarige tweeling van onze Nigeriaanse huisgenote Felicia, op het raam en trekken rare gezichten. Bruce geeft me een madeliefje dat hij buiten op het veld heeft geplukt. De deur gaat open en ik praat met een bewoner over de cleaning party aanstaande zaterdag en de patat die we na afloop altijd eten met elkaar. Er is altijd van alles aan de hand hier. We zijn allemaal blij dat het weer wat warmer wordt, dat de tuin binnenkort weer bloeit en dat de zomervakantie eraan komt.