Gulden middenweg
Ingewikkelder was het om alle neuzen één richting op te krijgen qua maatregelen. We hebben meerdere sessies vergaderd om een protocol op te stellen waarin staat hoe we met corona omgaan in huis. We zijn officieel dan wel één huishouden, in de praktijk zijn we een bij elkaar geraapt zooitje individuen en families. Als je dan maar één bezoeker per dag mag, wie mag dan bezoek ontvangen en wie moet wachten? Dat werkte voor ons niet.
In een week komt er bijvoorbeeld iemand van het consultatiebureau voor de kleine J. van een maand oud. Y. wil de was bij ons doen, want hij kan dat nergens anders. M. heeft een nieuwe relatie en wil haar vriend graag op bezoek. De wc raakt verstopt en er moet een loodgieter komen. R. woont alleen en voelt zich erg eenzaam, mag hij mee komen eten? En dan belt er iemand die een jongen kent die op straat slaapt; mag hij een paar nachten in de logeerkamer?
Hoe kies je wie er wel en wie er niet mag komen?
We proberen een gulden middenweg te bewandelen tussen voorzichtig zijn met het virus én gastvrij blijven voor wie dat nodig heeft. Dat levert af en toe spanningen op wanneer we te streng zijn of niet streng genoeg. Maar tot nu toe lijkt het te werken en is er het afgelopen jaar nog niemand besmet geraakt.
Vervelend is dat, hoe langer het duurt, hoe meer het contact met vrijwilligers en vrienden van het huis wat verwatert. Mensen die eerder iedere week wel een keer langs kwamen, kunnen dat nu niet en wij zijn vaak te druk met dagelijkse bezigheden om die contacten levendig te houden. We zijn jullie niet vergeten, lieve mensen, en hopelijk kan iedereen binnenkort weer bij ons op bezoek komen! Mogelijk zien we iedereen weer op ons komende huisfeest dat we weer in de tuin zullen houden.
Het afgelopen half jaar zijn er meerdere mensen vertrokken uit huis. Sommigen konden opnieuw asiel aanvragen en verhuisden naar een AZC. Een gezin van moeder en twee dochters huurde een flatje in de buurt en proberen daar zelfstandig, zonder papieren, een bestaan op te bouwen. De leeg gekomen kamers zijn snel opgevuld door twee moeders met hun drie kinderen en enkele alleenstaande mannen (vaak van in de 20 of nog jonger). Nieuw is dat er enkele mensen bij zijn die wel een verblijfsvergunning in Italië of Griekenland hebben, maar de situatie daar zo vreselijk vonden dat ze zijn doorgereisd naar Nederland. Zij blijven meestal maar kort bij ons.
We hebben ook een nieuw potentieel kerngroeplid ontmoet! Yemi woont sinds kort bij ons om te kijken of het wat voor hem is om bij ons mee te werken en wonen. Het is nog pril tijdens dit schrijven, hopelijk klikt het en kunnen we hem (en zijn hamster!) de volgende keer nader voorstellen.
Acties
Naast het bieden van gastvrijheid (we ontvangen nog steeds nieuwe huisgenoten wanneer er een kamer vrij komt) gaat ook het getuigen voor vrede en gerechtigheid, zij het aangepast, door. Begin dit jaar werd het VN-verdrag dat kernwapens verbiedt rechtsgeldig en dat vonden we een feestje waard. We togen naar Volkel om daar met muziek, serpentines en (kinder)champagne het verbod te vieren, waarna we rond de basis borden ophingen met de waarschuwing dat er illegale kernwapens op Volkel liggen. De burgemeester van Uden, waar Volkel onder valt, vond ook even tijd om met ons te praten en het verdrag in ontvangst te nemen.
In december hadden Margriet en Susan rechtszaken in Duitsland vanwege acties tegen kernwapens in Büchel. Susan ging vanwege corona niet. De rechter vond dat geen goed excuus en wilde ook geen nieuwe datum afspreken. Beiden werden veroordeeld en moeten mogelijk dit jaar nog hun straf uitzitten.
Op Aswoensdag hielden we een processie in Den Haag. Na een kerkdienst waar we as op ons hoofd gestrooid kregen, liepen we naar het Ministerie van Defensie (of ‘van Oorlog’ zoals Frits graag zegt) waar broeder Gerard Mathijsen osb dat gebouw ook een askruis gaf. Anderen schreven met houtskool oproepen tot ommekeer, weg van een nieuwe generatie kernbommen, op het ministerie en de stoep. De processie was heel geschikt om afstand te houden, in de kerk konden echter maar 30 mensen. Toch was het een erg geslaagde dag.
Naast acties tegen kernwapens zijn we ook actief in diverse getuigenissen voor het klimaat. Frits en Herman gingen naar Schiphol om te protesteren tegen het vervuilende vliegverkeer. Susan deed mee met een blokkade van de toekomstige biomassacentrale in Diemen en Margriet, Susan, Herman en Sofie maakten met anderen muziek tijdens het klimaatalarm in Amsterdam.
Zegeningen
In maart ging de hele kerngroep samen op retraite. Dit doen we ieder jaar en meestal in de abdij van Egmond. Dat laatste kon dit jaar niet vanwege corona. Op het nippertje vonden we een warm welkom bij Nieuw Sion, een gemeenschap in Diepenveen, in een groot klooster waarvan de voormalige broeders zijn verhuisd naar Schiermonnikoog. We hebben ons verdiept in de katholieke sociale leer en wat het betekent dat onze gemeenschap is gebaseerd op eenvoud, zoals op de eerste bladzijde van deze nieuwsbrief staat. Maar vooral hebben we gekeken naar hoe we het komende jaar ingaan en gedroomd over de toekomst. Het was best een heftig jaar met veel ups en downs en er zijn nog wat sluimerende conflicten. Fijn was het om te ontdekken dat ieder van ons, ondanks onenigheden, vol voor de gemeenschap wil gaan.
Samen wonen is niet altijd eenvoudig en toch vol met zegeningen en groeimogelijkheden. Ik ben dankbaar dat ik er deel van uit mag maken. Dat we samen wonen en dit werk kunnen doen is ook grotendeels aan u, de lezer, te danken. Zonder jullie gebeden, lieve gedachten, kaartjes en gulle gaven was dit alles niet mogelijk geweest. Dat is mij ook door corona extra duidelijk geworden. We hebben elkaar nodig, we kunnen het niet alleen, onze gemeenschap bestaat niet alleen uit het kleine stukje op de Dantestraat, het omvat jullie allemaal. Dank!