Ze staan op mijn netvlies gegrift,
de moeders met hun kinderen, dragend op de rug of op de borst in een draagdoek.
Uitgeput door de lange, onzekere tocht door de woestijn, over het water in een gammele, volgepakte boot om te eindigen op een strand ver weg van huis en haard.
Om te eindigen in een overvol vluchtelingenkamp, hopend op toestemming om door te mogen reizen naar een veilig land.
Wie helpt hen, wie staat hen bij? Wie geeft hen te eten, te drinken? Wie geeft hen onderdak, heet hen welkom, biedt hen een thuis?
Ze vertrokken met een droom, de hoop op een betere en veilige toekomst voor hun kinderen.
Ze vluchtten weg van oorlog en geweld
Weg van honger en dood
Weg van onderdrukking en onrechtvaardigheid
Weg van een uitzichtloze toekomst
Weg van uitbuiting en altijd dreigend gevaar.
Ze zijn op zoek
Naar een veilige plek
Waar ze zichzelf mogen zijn
Waar voedsel is in overvloed
Waar een toekomst is voor henzelf en hun kinderen
Waar rechtvaardigheid heerst
Waar vrede is.
Ooit, lang geleden, verliet ook een jonge vrouw haar veilige huis en haard. Op bevel van keizer Augustus moest Maria, hoogzwanger, op weg van Nazareth naar Bethlehem, samen met haar man Jozef. Ze liepen ruim honderd kilometer door berg en dal.
Wie gaf hen te eten, te drinken? Wie bood hen onderdak?
Er was geen plaats voor hen in de herberg van Bethlehem. Een stal werd hun tijdelijk thuis.
Opgejaagd door koning Herodes, die bang was voor zijn positie, vluchtte Maria met Jezus en Jozef. Ze trokken door berg en dal, door de woestijn, de lange weg naar Egypte.
Wie gaf hen te eten, te drinken? Wie bood hen onderdak?
Ze vertrouwden op God, maar God heeft geen andere handen dan de onze.
Geven wij de Maria’s van nu te eten, te drinken?
Bieden wij hen onderdak, een veilig thuis?
