Activering en ontmoeting
In juni kregen we te horen dat de Protestantse Diaconie van Amsterdam het land gekocht heeft waar wij onze leefgemeenschap gaan oprichten. Het gaat om een groot terrein in de Bovenkerkerpolder onder Amstelveen. Er zijn twee kavels: een grote boerderij en een woonhuis, met daaromheen weilanden en natuurgebied met onder andere weidevogels. Op de boerderij komen enkele projecten van de diaconie: een biologische boerderij, ateliers voor kunstenaars en ambachtslieden, een gaarkeuken, een houtwerkplaats, natuurbeheer en –educatie. Het moet een activeringsplek worden voor kwetsbare mensen uit de samenleving en een ontmoetingsplek voor ongedocumenteerde vluchtelingen, kunstenaars, idealistische boeren, natuurliefhebbers en anderen.
Rainbowland
Naast deze mooie dromen van de diaconie gaan wij onze droom verwezenlijken. Op 1 augustus zagen we elkaar weer voor het eerst sinds februari. We besloten om op de locatie van onze toekomstige woning af te spreken voor een vegetarische barbecue, onder de walnotenbomen in de ‘Peace Grove’, achtergelaten door de kunstenaars die er antikraak hebben gewoond. Het huisje waar we even mochten bivakkeren heette Rainbowland, er stond een boom in de woonkamer en ‘Goodbye Rainbowland’ in regenboogkleuren op de muren. Terwijl de zon langzaam achter het polderlandschap wegzakte en de lucht goudgeel en oranje kleurde, droomden we hardop over de toekomst van de Dorothy gemeenschap in de polder.
Barn raising
Er stond echter nog veel te gebeuren. Het huis waar wij ooit in zullen trekken staat er nog niet. Op de plek staat nu een oude boerderij uit de jaren veertig, het is door de fundering heen gezakt en niet meer bewoonbaar. De harde werkelijkheid is dat het zeker nog twee of drie jaar gaat duren voor het nieuwe huis er staat en het erf er enigszins presentabel uitziet. Om toch te kunnen beginnen gaan zowel wij als Marten, onze boeren-buurman van de diaconie, alvast in tijdelijke woningen op de locatie wonen.
Onze tijdelijke woning kwam uit Oss. Nadat we eerst twee weken op het erf hebben gewerkt om het vrij te maken van wildgroei, reisden we halverwege augustus naar Oss om het huisje op te halen. Het is een houten woning met oranjebruine muren en een puntdak. We hebben geholpen om het uit elkaar te halen en op transport te zetten richting Amstelveen. Om op de kavel terecht te komen, moest het eerst in delen over de hoge bomen door de lucht getakeld worden met een gigantische kraan. Terwijl ons huisje langzaam uit de lucht neerdaalde, propten we snel isolatiemateriaal tussen de verschillende onderdelen.
Toen we het dak erop aan het bouwen waren, merkte Marten op dat het hem deed denken aan ‘barn raising ceremonies’ uit de VS. Dat waren momenten waarop een heel dorp samenkwam om een veeschuur op te tuigen. Dat ging gepaard met lekker eten en muziek. Net als toen was het nu ook een gezellige boel met veel mensen die kwamen helpen, een lekker zonnetje, muziek en eten.
‘Opdromen’
Het erf stond er tien jaar leeg en vervallen bij. Nu wij er weer wat leven komen brengen, komen er allerlei mensen langs om een praatje te maken. Onder andere een historicus die een geschiedenis aan het schrijven is over de Bovenkerkerpolder, die dit jaar 250 jaar bestaat. Ook kwam de postbode, die een sjamaan blijkt te zijn en een muziekinstrument bezit waarmee hij een marter die onder de brug woont, uit zijn holletje kan krijgen. Deze marter is in gesprekken reeds een aantal keer verward met Marten, de boer die naast ons woont.
Jammer genoeg ontdekten we al gauw dat het dak van ons huisje lek is en de harde werkelijkheid naar binnen druppelt. Hier moesten we wat aan doen. In een moedige poging om gaatjes te dichten in de dakplaten kwam Sofie vast te zitten op het dak, terwijl er een grote regenwolk op haar afkwam en wij lekker binnen zaten te lunchen. Vol goede moed en zonder enige expertise pakken we problemen als deze aan wanneer ze zich presenteren en leren zo elke dag iets nieuws.
Zo staan wij nu als leefgemeenschap in oprichting: moedig ‘opdromend’ tegen gaatjes in het dak, kieren in de muur, losse tegels in de badkamer en piepende keukenapparatuur. Langzaam maar zeker geven we zo gestalte aan onze visie. In het nieuwe jaar hopen we onze energie te kunnen steken in een aantal pilotprojecten voor mensen uit de buurt, zoals een moestuin, een gebedsruimte en een sociale fietsenwerkplaats met meewerkdaagjes. Onze hoop is dat Dorothy over twee of drie jaar uit het wonderlijke huisje uit Oss stapt en een mooie, levendige en gastvrije leefgemeenschap in stapt.