Het vasten in de Eritrees-orthodoxe kerk, zo leerden we later, houdt in dat de gelovigen op woensdagen en vrijdagen en daarnaast in voorbereiding op kerkelijke hoogfeesten niets eten dat van een dier afkomstig is. In totaal gaat het om 200 dagen per jaar.
We konden Rahwa enigszins geruststellen. Een paar jaar geleden hebben we een veganistische lijn ingezet, omdat dat beter is voor de aarde en allen die daar leven. Ik heb indertijd vergeefs opgeworpen dat gastvrijheid en zo’n radicale levensstijlkeuze op gespannen voet staan met elkaar. Maar nu kwam het goed uit. Kaas is alleen te vinden in onze koelkast als het gedoneerd is. De kok van de dag mag vlees of kip koken, maar moet er dan wel voor zorgen dat ook de vegetariërs en veganisten een volwaardige maaltijd hebben.
Rahwa zat in het begin terughoudend, zo niet wantrouwend, bij de maaltijden. Maar na een tijdje ontspande ze. Ze kijkt tijdens de vastenperiodes kritisch of er echt niks dierlijks op haar bord wordt geschept. Af en toe de teugels vieren en schipperen met de omstandigheden is er voor haar niet bij. Bij twijfel houden zij en haar oudste zoon het bij droge rijst. De jongste van vijf eet gezellig wat de pot schaft, zolang hij het lekker vindt.
Toen ik vroeg in het voorjaar nadacht wat ik zou doen voor de Veertigdagentijd, hakte ik eindelijk de veganistische knoop eens door, tijdelijk tenminste – enigszins tot verbazing van de anderen in de gemeenschap. Als mijn huisgenoten zo strikt veganistisch kunnen eten voor de vasten, kan ik dat toch ook?
Ik moet zeggen: het viel mee. Koffie was de lastigste horde om te nemen. Daar moet voor mij melk bij, desnoods soja- of havermelk. Maar dat is buitenshuis niet vaak verkrijgbaar. Onderweg ben ik een te postmoderne westerse gelovige om geen water bij de wijn te doen.