Het is kwart over zes. Mijn wekker gaat. Ik sta op en kleed me snel aan. Om half zeven trek ik de poort zo zachtjes mogelijk achter mij en mijn fiets dicht en zwoeg de steile helling van Mattison Road omhoog, op weg naar de Ladies Pond in Hampstead Heath. Na een bijzonder verfrissend rondje zwemmen samen met een paar andere dappere vroege vogels fiets ik even na zevenen naar de dichtbij gelegen kerk van St. Dominic voor de ochtendmis.
Een uur later ben ik weer thuis, waar het nog even stil is als toen ik vertrok. Ik heb nog een half uur voor ik aansluit bij het ochtendgebed. De 15 minuten stilte tijdens het gebed doen me goed en ik bedenk hoe ik verknocht aan het raken ben aan stilte. Vorig jaar begon ik al met Centering Prayer met Daan, dagelijks 20 minuten mijn mond houden, stilzitten en ruimte maken voor God. Hier is de stilte iets makkelijker te vinden; het huis is een stuk groter. Het gebed vindt zelfs plaats in een echte kerk die bij de gemeenschap hoort, al wordt de ruimte voornamelijk gebruikt voor de opslag van allerlei onsamenhangende spullen. In de voormalige biechthokjes staan kasten vol blikken, pakken en potten eten.
Het is met name door de afwezigheid van kinderen dat er veel minder lawaai is. En al maakt dat de stilte intenser, toch wens ik met grote regelmaat dat hier net als in het Noëlhuis kinderen zouden rondrennen, om teveel lawaai te maken en vrolijke reuring te brengen in de levens van onze gasten. Gelukkig lopen Carla en Harricat rond, twee katten die voor wat zachtheid en aaibaarheid zorgen in dit (grotendeels) mannenhuishouden, al blijven ze maar last hebben van luizen en laten ze overal haren achter.
Ochtendoverleg
Om 10 uur houden we een overlegmoment. De vrijwilligers die die dag aanwezig zijn zitten in de backroom bij elkaar. Hier staan wat heerlijk diepe fauteuils en een bank met een tv waar de vrijwilligers zich kunnen terugtrekken. Broeder Johannes, die voorheen in Calais werkzaam was en nu hier is neergestreken, heeft vandaag duty en de Canadese Bramble is on backup.
We bespreken wat we van de dag verwachten. Johannes heeft schoonmaakwerk te doen bij de douches en wc’s en wil ook de grote plastic bakken waar gedoneerd brood, sandwiches en zoete deegwaren in worden bewaard een beurt geven. Dagelijks krijgen we donaties binnen van winkels uit de buurt. Eens per week – vandaag – een grote. Veel gebruiken we zelf, een deel van het brood breng ik morgenochtend langs bij de plaatselijke moskee, waar het wordt uitgedeeld bij het vrijdagmiddaggebed. Een ander deel wordt uitgedeeld bij de gaarkeuken komende zondag, waar zo’n 70 dak- en thuisloze mensen komen voor een warme maaltijd. Bramble heeft wat werk aan de website te doen en wil graag werken aan een artikel voor de nieuwsbrief. In de middag – wanneer alle gasten uit huis zijn en wij allemaal pauze hebben – zal zij de daggasten verwelkomen die twee keer per week langskomen voor een praatje, wat eten en een douche. Roland heeft allerlei kleine taakjes te doen, maar belooft dat hij zal beginnen met een poging om het internet weer aan de gang te krijgen. Wat dat betreft is het net of ik thuis in Amsterdam ben; ook hier werkt het internet soms en is er altijd wel iets kapot of ernstig zoek.
Klusjesvrouw in wording
Mijn plan voor vandaag is allereerst om met Chris (een vrijwilliger uit Birmingham die af en toe een paar dagen komt logeren om klusjes te doen) verder te werken aan de nieuw gebouwde muur die een kamer in tweeën deelt. Het houten frame staat en de gipsplaten heb ik gisteren gemonteerd. Voor vandaag staat een workshop pleisteren op het programma; iets dat ik nog nooit heb gedaan. Maar Chris is een goede docent en ik heb erg veel lol in het leren van nieuwe praktische vaardigheden. HIj is zich erg bewust van het feit dat Engels mijn tweede taal is. Elk woord waarvan hij denkt dat ik het misschien niet begrijp herhaalt hij vragend halverwege de zin en vraagt of ik het ken. Hij onderschat mijn woordenschat een beetje, maar dat is wel een leuke afwisseling met de mensen die compleet vergeten dat ik niet Engels ben en vragen naar de herkomst van (Engelse!) woorden in de veronderstelling dat ik het antwoord wel zal weten.
Het is een bijzondere ervaring om in een andere cultuur te duiken. De gemeenschap is behoorlijk internationaal. De gasten zijn uiteraard allemaal niet-Europees, maar ook de vrijwilligers komen grotendeels van buiten het Verenigd Koninkrijk. Maar toch leer ik veel over de Britten. Bij mensen hier die dichtbij me staan begin ik soms per ongeluk in het Nederlands te praten – een teken voor mij dat ze me dierbaar zijn. Omgekeerd heb ik af en toe aan de telefoon met familie of vrienden de neiging Engels te praten. Het is soms chaos in mijn hoofd.
Rechtszaken
Het is 13.00 uur en de meeste vrijwilligers die in huis zijn nemen nu pauze. Ik werk door met Chris, zodat ik de avond vrij heb. Bovendien is dit een klus die niet kan wachten wanneer het pleister eenmaal gemixt is. Als we halverwege de middag klaar zijn, werk ik wat op de computer. Ik moet een en ander bijlezen aan e-mails over de acties die we de afgelopen zomers in Büchel hebben gedaan rondom kernwapens. Ook lopen er hier inmiddels twee rechtszaken waar ik me op moet voorbereiden: een voor mijn arrestaties bij de wapenbeurs in september en een voor een klimaatactie van Extinction Rebellion. Mijn goede voornemen is om het hier voorlopig bij te houden aan acties met juridische gevolgen, want het moet niet te gek worden met die works of resistance.
Spirituele gids
Aan het eind van de middag belt zuster Katrina aan. Ze woonde in het Giuseppe Conlon House toen het net was opgericht. Tijdens de wapenbeurs deed ik een actie met haar en dat was een prettige samenwerking. Kort daarvoor had ik haar gevraagd of ze mijn spirituele gids wilde zijn. Daar was ze gelukkig toe bereid. Het wordt alle vrijwilligers hier in huis aangeraden iemand te zoeken met wie je kunt praten over je spirituele leven en ontwikkelingen. Ik had daar niet eerder serieus over nagedacht en omdat ik maar kort zou blijven had ik nu ook geen voornemens er werk van te maken. Maar toen ik Katrina ontmoette veranderde dat, omdat ze mijn leven van gastvrijheid, eenvoud, geweldloze acties en gebed zo goed begrijpt en grotendeels zelf ook leeft. Ik vind het altijd spannend mezelf open te stellen voor een ander op dit niveau en moet ik ook nu weer even een drempel over. Maar het gesprek doet me goed en ik ben blij dat Katrina de tijd heeft vrijgemaakt om mij te zien.
Inmiddels is het al bijna tijd voor het avondeten. Johannes loopt met een belletje door de kerk, de hal en naar het huis zodat iedereen weet dat het eten klaar is. We hebben een heerlijke maaltijd samen waarna ik me terugtrek om wat te lezen. Maar na een uur komt Mirjam aankloppen; er wordt een film gekeken in de backroom, of ik mee wil kijken? Ik heb er wel oren naar en leg het boek weg, evenals mijn voornemen om op tijd te gaan slapen…