Maandag
Ik zit met mijn dochtertje Naomi en nog een paar kinderen in de speelkamer. Het is vijf uur, en ik ben net thuisgekomen van mijn werk. Opeens komt Wilma, een goede vriendin uit Wageningen, binnenlopen. “Hoi!”, zeg ik, allang niet meer verbaasd als mensen van de andere kant van het land zomaar onverwachts mijn woonkamer binnenlopen. “Is er weer een vergadering?” vraag ik. Ik houd al een tijdje niet precies meer bij welke vergaderingen er allemaal zijn in het Noëlhuis. “Ja, CCA-NL”, zegt Wilma. “Christian Climate Action Nederland”, voegt ze toe als ze mijn wazige blik ziet. Zelf heb ik ook een vergadering vanavond, maar door een planningsfoutje in mijn voordeel gaat die niet door. Ik kan gezellig aansluiten bij CCA en ik wordt erg geïnspireerd door de sfeer.
Dinsdag
Vandaag zit ik met Naomi en Jellie, buurvrouw en vaste vrijwilliger, in de keuken bedankjes te schrijven voor alle mensen die ons huis financieel ondersteunen. Als we daarmee klaar zijn is Naomi inmiddels in slaap gevallen en doen we wat yoga oefeningen in de speelkamer, tussen al het wasgoed in.
‘s Middags hebben we een voormalig bisschop op bezoek. Maar niet zo’n Sinterklazige. Ilona was bisschop in de Lutherse kerk, en is inmiddels naar Duitsland verhuist. Ze vertelt over de 20 jaar die ze in de Bijlmer woonde, precies de buurt waar ik zelf nu als wijkverpleegkundige werk. We kletsen over wat er allemaal veranderd is, en wat er hetzelfde is gebleven.
Op dat moment lopen Yemane en Ruth, haar vriendin en contactpersoon, opeens binnen. Ze vertellen dat Yemane eindelijk haar vliegtickets heeft gekregen van de International Organization of Migration, en de volgende ochtend al vertrekt. Wat plotseling! Ondanks dat ik wist dat dit eraan kwam, schrik ik er een beetje van. Yemane, een lieve dame van 70+ uit Eritrea, heeft namelijk besloten om terug te keren naar haar thuisland en haar familie daar. Hierbij krijgt ze veel begeleiding en hulp. Een paar weken eerder hadden we al een afscheidsfeestje voor haar gevierd, en nu gaat het dus echt gebeuren.
Woensdag
‘s Ochtends zwaaien we Yemane hartelijk uit. We gaan haar missen. Ook de ex-bisschop Ilona gaat weer terug naar haar man en parochie in Duitsland. Verder is het een bijzonder normale ochtend, met voor onze gasten onder andere Nederlandse lessen, huiswerk, schoonmaaktaken en traumabehandelingen.
Donderdag
‘s Avonds hebben we een ronde tafelgesprek met Janne van den Akker, die haar visie komt delen over klimaat en spiritualiteit. Opnieuw word ik aangezet tot nadenken over wat we kunnen doen, en de enorme verantwoordelijkheid die mijn generatie draagt om alles recht te zetten in hoe we als mensheid omgaan met de schepping. Het is een heel moeilijk vraagstuk, maar het helpt me om erover te praten met mensen die zich er net zoveel zorgen over maken als ik.
Vrijdag
Bij het avondeten zijn we met weinig mensen, zoals meestal op vrijdagen. Met z’n achten aan tafel voelt een beetje leeg, maar ook wel gezellig. Een van de mee-eters is Zahur, een vriendelijke man uit Egypte. Vaak komt hij langs om te vragen om wat eten dat hij mee kan nemen, of om de wasmachine te gebruiken. Ik vermoed dat Zahur dakloos is, maar ik heb het nooit echt durven vragen. Zijn gebrekkige Nederlands en Engels maakt eigenlijk alle conversatie met hem wat lastig. Maar na het eten lukt het hem om Naomi bijna een half uur lang te vermaken met kiekeboe en andere spelletjes. Ze gieren en lachen beiden van plezier. Het herinnert mij eraan dat communicatie veel meer is dan taalvaardigheid. En als Naomi later ligt te slapen mag ik van mezelf een aflevering kijken van mijn lievelingsserie, over een anglicaanse priester die ook detective is.
Zaterdag
Vandaag hebben we onze driemaandelijkse schoonmaak. “Cleaning party” noemen we dat met een beetje ironie. Iedereen werkt van 10 tot 13 uur mee aan het grondig schoonmaken van het hele huis. Daarna eten we samen lekker patat. Deze keer mag ik samen met Leila en alle kinderen op stap, zodat ze niet in de weg lopen tijdens het schoonmaken. Daar maken we meestal iets leuks van. Deze keer is het mooi weer en gaan we naar het Amstelpark. De kinderen klimmen in de hoge speeltoestellen en genieten van de botsautootjes, bootjes en kinderboerderij. Met veel spanning en enthousiasme aaien ze grote geiten en ezels en leren ze ook wat een cavia is. Leila, die 21 is, gaat naar een intensieve avondcursus Nederlands op de universiteit. Onderweg terug vertelt ze me dat ze een 9,4 heeft behaald voor haar laatste toets. De trots schijnt een beetje door haar verlegenheid heen.
‘s Middags gaan Herman en ik even heen en weer naar een familiebijeenkomst. Om 18 uur zijn we weer thuis. Herman heeft een Italiaanse vriend uitgenodigd voor het eten. Dat is ondoordacht, want na de cleaning party is er geen avondmaaltijd; dan hebben we namelijk al patat gegeten bij de lunch. Je avondeten snel in elkaar slingeren zijn we na jaren gemeenschapsleven helemaal niet meer gewend. Met tegenzin ga ik toch maar kijken in de keuken. Ik zie al snel dat er genoeg restjes zijn van de afgelopen dagen. Wat fijn, we hoeven niet naar de supermarkt, dat moest er ook nog eens bij komen… Als Hermans vriend is aangekomen schuiven er nog wat huisgenoten en een logee aan. Samen hebben we toch nog een gezellige en lekkere maaltijd. Ik voel me heel gezegend met ons gemeenschapsleven!