Een datum en locatie – het buurthuis vier straten verder – waren snel geregeld. Een groot deel van onze gemeenschap stond te trappelen om mee te doen. En Fatou bereidde nauwgezet en stilletjes de avond voor. Ze ging eens langs in het buurthuis om de faciliteiten te bekijken, zette muziek klaar, stelde een programma op, alles tip top in orde. En inderdaad, als professioneel docente leidde ze ons door een warming-up, een korte choreografie van een Afrikaanse dans en een rustige afbouw op de lieflijke klanken van de Malinese ster Salif Keita.
Wij bakten er weinig van, maar dat gaf niet. Zelden hebben we met elkaar zo gelachen en pret gemaakt. Even waren alle verschillen opgeheven: jong of oud, Nederlands of buitenlands, moslim of christen of niks. En Fatou liet zich zien zoals we haar nog nooit hadden gezien: krachtig, fonkelend, vitaal. Na jaren van sukkelen met haar gezondheid en zorgen over haar juridische situatie was ze eindelijk weer vol leven. Opstanding!
Dansen om het leven weer te voelen bruisen. Dansen om verschillen te relativeren, om verbondenheid tot stand te brengen. God weet hoezeer dat momenteel nodig is. Let’s dance the night away!
