Tot voor kort hadden wij regelmatig problemen met Mo, omdat hij veel geluid maakte en erg hard schreeuwde als hij zijn zin niet kreeg. Maar met het praten heeft hij nu een manier ontdekt die beter werkt: je kan gewoon om iets vragen! Wij kijken onze ogen uit hoe deze kleine jongeman uit Ivoorkust groeit en bloeit. Soms kunnen we ons het leven niet voorstellen zonder de stemmetjes van de kleintjes.
Persoonlijke ontmoeting
De stemmen van de ‘grote-mensen-wereld’ schreeuwen ook, volop. Het afgelopen half jaar stonden de kranten bol van de verhalen van vluchtelingen, van leed op de Middellandse Zee, van angst voor IS-strijders als wolven in schaapskleren tussen de asielzoekers. Al deze publiciteit zorgt voor aandacht voor de thema’s die ons al jaren bezighouden. De telefoon gaat: weer een journalist, een voorlichtingsbijeenkomst voor mensen die meer willen weten over ongedocumenteerden, een afstudeerproject of een handtekeningenactie voor/tegen de komst van een AZC. Ik ben blij dat steeds meer mensen ontdekken hoe onze wereld werkt en inzien dat ons goede leven ook veel leed veroorzaakt. Waar kwamen de wapens in Libië ook al weer vandaan? Met welke dictatoriale leiders hadden wij afspraken over het ’terugdringen’ van de vluchtelingenstroom? Meer en betere informatie is belangrijk, vooral als er een paniekstemming dreigt over de ‘vloedgolf’ van vluchtelingen die ons zou overspoelen. Maar meer informatie maakt ons geen betere mensen. De angst blijft en zij gaat alleen weg door persoonlijke en oprechte ontmoeting.
Lummelen aan zee
Dankzij uw aller steun konden we ook dit jaar met elkaar een week op vakantie gaan. De afgelopen jaren gingen we steeds naar Zeeland. Maar dit jaar waren we in Egmond. Dat is dichter bij Amsterdam en scheelde dus flink in de reis kosten. Bovendien zijn daar twee bevriende kloostergemeenschappen. Heerlijk om af en toe de stilte in te kunnen duiken en aan het koorgebed deel te mogen nemen. Bovendien, zei Frits, is de zee op fietsafstand. Nu valt er te discussiëren over wat ‘fietsafstand’ precies wil zeggen en waren er huisgenoten die toch wel heel blij waren als ze met een auto mee konden naar het strand. Halima en haar vier kinderen kwamen een dagje met ons mee naar het strand om te vieren dat ze papieren gekregen hadden. Al snel stond ik te springen in de golven met twee kleine kinderen die om de dertig seconden opnieuw begonnen te twijfelen of ze de zee geweldig of een beetje eng vonden. Maria, Albert en Sofie stonden Frits, Margriet en Nina bij om alles in goede banen te leiden en de 21 volwassenen waren ook vol goede zin. Samen zorgden zij ervoor dat het voor iedereen, en voor de negen kinderen in het bijzonder, een heerlijke week werd. Een van de hoogtepunten was het door Gloria (de moeder van Mo) voorgestelde potje voetbal: de jongens (van tien tot 65+) tegen de meisjes (van tien tot ‘iets’ ouder). Het maakte onverwachte talenten en spontane vreugde in ieder los. Hoewel steeds meer uitgeputte heren zich aansloten bij de dames, triomfeerden de gebroeders Kaleb en Abu (11 en 13 jaar oud) met hun fantastische samenspel. En aan het strand liet de oude Sam eens een potje lummelen in zee ontstaan: geweldig!
Komen en gaan
In de vorige nieuwsbrief deelden we het verhaal van Abdellah, een voorbeeld van hoe je van een situatie met papieren opeens weer kan vervallen in een situatie zonder papieren. Vol vreugde kunnen we melden dat de rechter ingegrepen heeft en hij weer papieren gekregen heeft.
Datzelfde nieuws hoorden wij van Halima en haar vier kinderen. Ze huilde aan de telefoon toen ze ons het nieuws vertelde. We hopen dat ze een eigen leven kunnen gaan opbouwen tussen mensen die zich inzetten voor een mooie en betere wereld. We hopen dat Kaleb, Abu, Mustafa en Fatumata op een school komen waar niemand schrikt van taalachterstand en waar de jongens lekker kunnen voetballen.
Er zijn ook altijd mensen die ons verlaten om elders hun heil te gaan zoeken of om op zichzelf te gaan wonen. Jonathan, Irinei en Nmachi met Felicity hebben ons huis verlaten. Ook voor hen hopen we op een goede oplossing. Jaladhar woont tegenwoordig bij Gerard, boven het Noëlhuis. Ook Siska en ik zullen het Noelhuis verlaten, eerst voor een half jaar als ik voor mijn promotieonderzoek in Australië aan de slag ga. En na onze terugkomst zoeken we een nieuwe manier om betrokken te zijn en ons vanuit een ander huisje in te zetten voor een rechtvaardige wereld.
Ik begon dit verhaal met Mo en het feit dat hij kan praten. Misschien kon hij al eerder wat praten, maar als hij dan sprak was het met Nina, onze Duitse ASF-vrijwilligster die zich tot haar laatste dag in de zomer volledig ingezet heeft. We zijn diep onder de indruk van haar veerkracht. Ze is begonnen aan haar derde tussenjaar: eerst bij een diakonaal vluchtelingenproject in Berlijn en dan in januari werken met Centraal Amerikaanse vluchtelingen bij Koinonia Partners in Georgia (VS) en dan naar haar vriend Leon om kaalgekapte vlaktes in de Amazone te herbebossen. Paul Hausmann volgde haar op en woont sinds half september bij ons als ASF-vrijwilliger. De kinderen hebben al helemaal door voor welke dingen ze ‘Paul, Paul’ moeten roepen. Mo’s favoriet van het moment is: ‘Paul, poep eten?!’ En dan trekt Paul een heel vies gezicht.
Sterke schouders gezocht
In de vorige nieuwsbrief schreven we over zorgen en spanningen in de groep. Het is niet eenvoudig om met zoveel mensen een gemeenschap te vormen. Margriet en Frits zoeken nog steeds naar voldoende energie en we zouden graag nog een stel sterke schouders in ons kernteam erbij verwelkomen. De harmonie is weer vrij aardig maar de zorgen blijven, ondanks het feit dat er vele mensen om ons heen staan en met ons mee denken en werken. Pieter logeert bijvoorbeeld regelmatig een aantal weken (!) in het Noëlhuis om mee te bidden en te werken. Maria is er tot redding van velen (geen gekheid!). Anna en Albert komen regelmatig met de kinderen spelen zodat de moeders wat lucht krijgen. Wim blijft heel trouw op de achtergrond onze boekhouding in goede banen leiden. Susan helpt mee om onze inzet voor een kernwapenvrije toekomst handen en voeten te geven en Gerritjan om de wakes bij het grensgevang vorm te geven. Gerritjan en zijn vrouw Wanda experimenteren nu met een dag Noëlhuis in de week en hun kinderen spelen vrolijk met onze kinderen op de gang.
Helemaal nieuw is Daan, een gezellige en sociale kerel die met iedereen makkelijk contact maakt. Hij houdt ook van het gezamenlijke gebed. Hij heeft theologie gestudeerd, woonde een tijdje in de gemeenschap ‘Oudezijds 100’ en kent heel ‘jong Christelijk Amsterdam’. Hij doet nu een master aan de VU: Peace, Trauma and Religion. Deze thema’s sluiten natuurlijk naadloos aan bij een leven in het Noëlhuis met mensen zonder papieren.
Vrede, gerechtigheid, milieu
De inzet voor vrede en gerechtigheid is een kernthema van de Catholic Worker-beweging. We komen nog steeds met een groep mensen bij elkaar om niet alleen gastvrijheid te verlenen, maar ons ook uit te spreken voor verandering. Zo werkten we ook dit jaar weer mee aan de Allerzielenherdenking aan de Amstel. Samen met andere organisaties herdachten we alle mensen die omgekomen zijn aan de buitengrenzen van Europa. We hoorden verhalen over verdrinken in de Middellandse Zee of stikken in een overvol laadruim van een boot of vrachtwagen.
Ook stonden we dit najaar weer stil bij de elf mensen die tijdens de brand in het cellencomplex op Schiphol in 2005 omkwamen. Bij het nieuwe grensgevang blijven we samen met vele kerken wakes houden om onszelf te confronteren met dit onrecht en om aan de mensen die daar gevangen zitten omdat ze geen papieren hebben, te laten zien dat we hen niet vergeten zijn.
Daarnaast kunt u in deze nieuwsbrief meer lezen over een ‘Onnozele Actie’ tegen nieuwe kernwapens op de vliegbasis Volkel. In de katholieke traditie wordt na het Kerstfeest herdacht dat koning Herodes alle ‘onnozele kinderen’ (dat wil zeggen, jongetjes onder de twee jaar) liet vermoorden, omdat hij hoopte zo zijn troon veilig te stellen. De hedendaagse Herodessen in Washington, London, Parijs, Moskou, Peking en Den Haag zijn allen bezig met nieuwe generaties kernwapens om zo hun macht veilig te stellen. Hoe dat precies zit en hoe u zich kunt uitspreken valt verderop in deze nieuwsbrief te lezen.
Gastvrijheid, demonstraties, maar ook werken in de tuin. We waren al heel blij vorige herfst met de toestemming om in een wilde bramenhoek van de pastorietuin een vuurplaats aan te leggen. De kinderen timmerden er vrolijk een boomhut bij. Dit voorjaar mochten we een moestuin aanleggen die veel verse groenten opleverde. Ook Siska’s moestuintje heeft een bloeiende en productieve zomer gehad. Frits verheugt zich op vele winterse vuurtjes met de kinderen, en met tieners Dora en Marrianna die het plan hebben opgevat om in een bouwvallige schuur naast de tuin een ‘hangout-plek’ te maken.Met gezellig pratende kinderen, een hele vernieuwde tuin en steun van velen kijken we hoopvol de wereld in en zetten we ons in voor een rechtvaardigere samenleving voor mensen met en zonder papieren.