In al onze worstelingen zagen we ook mooie dingen gebeuren. In de vorige nieuwsbrief konden we melden dat Joy en Mercedes naar België zouden verhuizen om daar te proberen papieren te krijgen. Dat is gelukt, net als bij Dalanda en haar twee kleine dochtertjes. Beide dames kwamen aan het begin van het nieuwe jaar vertellen dat hun avontuur goed uitgepakt had en dat er een tijdelijke verblijfsvergunning afgegeven was.
Voorlopig blijven zij in België wonen en proberen ze daar de taal te leren en werk te vinden.
Veel plezier hadden we ook met oud en nieuw, toen de 16-jarige zoon van Redisa net bij ons was komen wonen. Veel van onze huisgenoten waren Oudjaar vieren met vrienden of waren elders in de stad. Deze jongeman daarentegen wierp zich vol enthousiasme op onze oliebollen, het vuurwerk en alle spelletjes die Siska had klaargezet. Nog tot diep in de nacht ging hij samen met Onno (10 jaar oud) vuurwerkpijltjes afsteken vanaf het balkon en probeerde hij ons te verslaan met sjoelen.
Kinderen vormen sowieso een bron van vreugde, zelfs al maken ze ook veel lawaai. Tijdens verjaardagen in het huis proberen we de kleine kinderen te leren om cadeautjes te geven. Van de hele stapel cadeaus op tafel, mogen zij er een oppakken en die geven aan de jarige. Natuurlijk willen ze het cadeau eerst zelf uitpakken en moeten ze bij de hand genomen worden. Al snel begreep onze jongste (1,5 jaar oud) het principe en zij gooide de cadeautjes naar de jarigen, om zo snel mogelijk weer een ander cadeau te gaan halen.
Kwetsbaar
Veel andere huisgenoten wonen nog steeds bij ons. Jonathan, Jacques, Igor, Abdellah, Jaladhar, Irinei en onze twee moeders, Gloria met Mo en Nmachi met Felicity. Van hen willen we het verhaal van Abdellah wel delen omdat het aangeeft hoe kwetsbaar migranten kunnen zijn. Abdellah woont al 12 jaar in Nederland, spreekt Nederlands, Frans, Spaans en Arabisch en is erg handig met praktische klussen. Hij had een verblijfsstatus en werkte jarenlang in de aard appelverwerking tot een nieuwe machine zijn baan overbodig maakte. Daarna bracht hij ‘s morgens en ‘s avonds zo veel mogelijk kranten rond om een beetje geld te verdienen. Niemand had hem duidelijk gemaakt dat je aanvullende bijstand kan aanvragen als je met zo’n baantje niet rond kan komen. De opstapelende rekeningen werden uiteindelijk door de deurwaarder opgehaald, samen met al zijn spullen. Abdellah stond op straat. Veel kwalijker was dat zijn paspoort en verblijfsvergunning tussen de papieren van de deurwaarder waren gekomen. Bijna ongelofelijk werd het ver-
haal toen het kantoor van de deur waarder failliet ging en de gemeente alle in beslag genomen documenten liet vernietigen. Kon hij nieuwe documenten aanvragen? Hoe moest hij dan bewijzen wie hij was? En als dakloze was hij niet meer officieel geregistreerd in Nederland en meende de IND te kunnen zeggen dat hij er niet meer is. Natuurlijk had hij dingen anders kunnen aanpakken, maar tegen zo’n samenloop van omstandigheden is het moeilijk vechten. Gelukkig hebben wij een goede advocaat gevonden en hopen op een goede afloop voor Abdellah.
Zoals ik in de inleiding al aangaf, zijn het moeilijke tijden voor het Noëlhuis. Nadat Mattias en Siska waren gaan werken en dus niet meer zoveel uren in huis aanwezig konden zijn, bleven Frits, Margriet en onze Duitse vrijwilligster Nina met z’n drieën over als kerngroep. Dit was zwaar. Aan het begin van de winter stortte Margriet in bij haar ouders op de bank en ontdekte zij dat haar energie op was. In de maanden daarna heeft ze gezocht naar rust en een manier om nieuwe energie op te doen, maar dat is niet makkelijk. Nu, circa vier maanden later lijkt het iets de goede kant op te gaan, maar ze is nog lang niet volledig hersteld. Wel zet ze zich voorzichtig weer met liefde in voor het huis.
Ongeveer tegelijkertijd nam Frits zijn 91-jarige moeder in huis in verband met een gekneusde heup. Het is erg bijzonder om iemand van die leeftijd door het huis te zien schar relen en dankzij de thuishulp en verpleging ging het snel weer beter met haar. Na een maand besloot ze om weer in haar eigen huis te gaan wonen. Voor Frits was deze periode natuurlijk wel een zware belasting: zorg om je moeder, Margriet die was weggevallen en nog altijd de dagelijkse chaos van het gemeenschappelijk leven.
Engelen
Nina is in deze tijd onze steun en toeverlaat. We zijn erg blij met haar inzet en haar vermogen om het hoofd koel te houden. Wat is het geweldig om zulke jonge vrijwilligers van ASF in huis te hebben! Bovendien zien we met veel vreugde dat haar vriend ook regelmatig hele weken bij ons blijft om ons en Nina te ondersteunen.
Maria Meinora kennen we al 27 jaar. Zij is geweldig met onze kinderen en moeders en blijft ook met velen goed bevriend als zij verder gaan, een echte engel. Nog niets vermoedend van het zware weer waarin we terecht zouden komen, hadden we al ruime tijd geleden afgesproken dat ze na een ingrijpende operatie bij ons zou komen om te herstellen. Wat een zegen bleek dit achteraf! Want al herstellend gaf Maria toch ook volop aandacht en liefde aan allen. En gelukkig bood Maria aan om ook na haar voorspoedige herstel voorlopig te blijven tot Margriet weer helemaal terug is.
Hoe moet je omgaan met de veelheid van zaken? Hoe moet je als gemeenschap omgaan met ziekte in je dragende kerngroep? Ik weet niet of wij daar heel goed in zijn. We zijn gewend om bergen werk te verzetten, maar wat als dat even niet gaat? Uit alle emoties die hieruit voortkwamen, komen natuurlijk ook conflicten voort. Wat mag je van elkaar verwachten? Wanneer mag je echt boos worden op een huisgenoot? Vaak weten wij het ook niet. Wij worstelen samen met het samenleven en het samenwonen.
We weten dat we niet alleen zijn. Pieter heeft zeven weken met ons mee geleefd. Hij was met ons mee geweest op vakantie en wij hadden hem leren kennen als een bijzonder vriendelijk en betrokken persoon. Misschien was hij wel de reddende engel die ons team kwam versterken? Zeven weken heeft hij zijn schouders onder ons huis gezet en hebben we
elkaar leren kennen. Dat was bijzonder en vaak ook erg plezierig. Bijzonder was ook zijn benedictijner instelling. Dat bleek niet alleen uit zijn trouwe deelname aan het gemeenschappelijk gebed, maar bijvoorbeeld ook toen hij naar aanleiding van de nonchalance waarmee sommigen afwassen, uit de regel van Benedictus citeerde: alle spullen
van de gemeenschap beschouwt ieder als ging het om heilig vaatwerk van het altaar. Inmiddels heeft Pieter besloten dat hij niet voorgoed bij ons komt wonen, maar we zijn blij dat we elkaar zo hebben mogen leren kennen.
Misschien vertel ik u wel teveel over interne ontwikkelingen en duizelen die namen u een beetje. Dan zou het kunnen helpen om gewoon een keer op bezoek te komen. We vinden het erg gezellig om mensen te eten te hebben en in deze nieuwsbrief vindt u op pagina 27 een uitnodiging voor het huisfeest. Juist dat is een kans om het Noëlhuis van binnen te komen bekijken. Bent u hier nog nooit geweest? Geen probleem, juist dan bent u van harte welkom. Komt u vooral eens nader kennismaken en ontdekken of u Maria, Nina, Margriet, Frits of misschien ondergetekende kunt ontdekken tussen alle bordjes met taart!
Splinters en balken
Naast het bieden van gastvrijheid en gezamenlijk leven, organiseren we wakes en demonstraties om onrecht in het gezicht te kijken. Elke maand staan we met een groep mensen bij de vreemdelingengevangenis op Schiphol. Wij bemoedigen de mensen binnen en laten hen weten dat ze niet vergeten zijn. Waarom zou je mensen opsluiten enkel en alleen omdat zij niet over de juiste papieren beschikken? Is een papier meer waard dan een mensenleven? Ook hebben we vraagtekens bij de verkoop en de voortdurende ontwikkeling van wapens. Al die bommen en granaten staan symbool voor een andere wereld. Hoe kunnen wij ons inzetten voor een vreedzame wereld terwijl de kernwapens op Volkel gewoon worden vernieuwd?
Vorig jaar organiseerde Frits met een heel aantal anderen een demonstratie om alle wereldleiders erop te wijzen dat het vernieuwen van dit soort bommen een slecht idee is. Obama, Poetin, Xi Jing-ping, Hollande, Cameron en zo’n 60 andere machthebbers waren bij elkaar in
Den Haag om te praten over de splinter in het oog van de ander (stel je voor: terroristen met een ‘vuile’ radioactieve bom) terwijl de balk in hun eigen oog onbesproken bleef (al die kernwapens die zij zelf hebben en de nieuwe generatie kernwapens die ze nu ontwikkelen). Natuurlijk liep deze demonstratie uit op de arrestatie van ruim zestig Nederlandse burgers. Zij mochten niet vrij met hun petitie door Den Haag lopen, terwijl de groot-kernwapens-bezitters en hun vrienden vrij baan hadden. In februari werden circa 40 van deze demonstranten voor de rechtbank gedaagd om zich te verantwoorden voor hun daden. Allen werden vrijgesproken. Helaas niet omdat de rechter onze getuigenissen aanhoorde en overtuigd was van recht en gerechtigheid, maar in verband met vormfouten van het Openbaar Ministerie. Het OM is niet in beroep gegaan tegen deze uitspraak. De boetes zijn dus van de baan en wij danken alle lezers die ons hebben laten weten te willen bijdragen aan een mogelijke boetepot voor hun solidaire inborst.
Vuurtjes
Er zijn ook nog volop groene plantjes in het huis. Dankzij de plaatselijke parochie heeft het Noëlhuis weer een tuin om vuurtjes in te maken en hout te hakken. Achter de kerk in Duivendrecht is Frits met huisgenoten aan de slag gegaan. Van gekloven boomstammen, oude dakpannen en ander bouwafval werd een paadje aangelegd door een zompig bosje naar een open plek met rondom allemaal bramen. Daar is een vuurplaats aangelegd waar wij met mooi weer met de hele gemeenschap omheen kunnen zitten. Erachter in een gewelf van bramen is een kapelletje gebouwd – Maria-in-de-bramen – en de kinderen bouwen er boomhutten en werken hard mee aan iets moois.
Een keer dacht de brandweer dat het rookpluimpje dat opsteeg uit het groen mogelijk gevaar betekende en zij kwamen in volle vaart aangereden. De situatie in ogenschouw nemende, waren zij vol enthousiasme over de kinderen met hun knakworstje boven hun (veilig met stenen omringde) vuurtje. Misschien zijn brandweermannen ook wel een soort kleine kinderen met speciale gevoeligheid voor vuur en avontuur? Het kleine groentetuintje bij het Noëlhuis zelf begint, op het moment van schrijven, langzaam een beetje groener te zien. De eerste plantjes zijn gezaaid en omdat de natuur toch wat in de war is, komen
bloemen op en zwaaien de knoflookplantjes ook al vrolijk boven de grond. Ook onze bovenbuurman Gerard is begonnen met kruiden en groenten te ver bouwen op zijn balkon.
Na de lente komt de zomer en tegen de tijd dat u dit leest hopen wij bijna op vakantie te gaan naar Egmond. We hopen op een zomerse zon, verheugen ons op de duinen en het strand. Het is bijzonder om met alle huisgenoten samen even weg te kunnen zijn uit de dagelijkse sleur met al haar zorgen. We willen de lezers bedanken voor hun steun om niet alleen het dagelijks leven mogelijk te maken, maar ook zo’n zomerse week weg.
Als een tuin vol plantjes fasen kent waarin het meer of minder goed gaat, dan zal dat bij gemeenschappen van mensen wel net zo goed gelden. Juist ook als wij worstelen met ons dagelijks leven, steken er groene twijgjes uit de grond omhoog.