De hele middag is ze samen met haar Marokkaanse vriend Yassine in de weer geweest om de t.v. kamer om te toveren tot feestzaal. Ze hebben het rommelige vertrek netjes opgeruimd en slingers opgehangen.
Pronkstuk is de koffietafel, die staat vol met schalen waarop ze snoepjes en koekjes in allerlei kleuren en formaten prachtig hebben gerangschikt. De overheersende kleuren: rood en zwart. Overal hangen rode ballonnen met zwarte stippen, een brede band cadeaupapier met lieveheersbeestjes-motief hangt op de wand achter de koffietafel. Day en Yassine hebben zich ook uitgedost in deze kleuren en dragen op hun hoofd een koddige diadeem met zwarte bolletjes.
Natuurlijk wordt er ook gezongen. Day is een professionele zangeres met een prachtige diepe stem. In Brazilië had ze een carrière als muzikante. Entertainment zit in haar bloed. Ook vanavond heeft ze een programma bedacht. Midden in de kamer zet ze vijf stoelen in een kring en legt in gebrekkig Engels uit wat de bedoeling is. Nikki, die vloeiend Spaans spreekt en Portugees redelijk verstaat, helpt haar daarbij. Day speelt muziek, en als die stopt moet iedereen snel gaan zitten op een van de stoelen. Hé, in Brazilië kennen ze dus ook de stoelendans!
De cadeautjes worden aangedragen. In een grote mand zitten allemaal Braziliaanse lekkernijen. Day valt van de ene verbazing in de andere, allemaal dingen die ze van huis uit kent. Waar komen die nou allemaal vandaan? Het wordt haar even te veel. Ze breekt in tranen uit, herpakt zich, en dankt iedereen voor alles.
Over het feest heen hangt eigenlijk ook een donkere wolk. Na een klein jaar bij ons in huis, eindigt het verblijf van Day en Yassine aan het eind van de maand. Ze zouden aanvankelijk voor enkele maanden komen. Ze maakten niet echt kans op verblijfsdocumenten, maar hun situatie was zo schrijnend dat we afspraken dat ze bij ons konden blijven tot de geboorte van hun kind. Day kreeg tot haar grote verdriet een miskraam. Ze hoefden niet meteen weg. Het lukte ze om baantjes te vinden. Uiteindelijk viel toch de beslissing dat ze weer op eigen benen verder moesten, om plek te maken voor anderen in nog kwetsbaardere positie. Dat kwam hard aan. Day is verknocht geraakt aan ons huis; andersom ook.
De H. Vincent de Paul schreef: “Het is omwille van uw liefde, alleen om uw liefde, dat de armen u zullen vergeven dat je hen brood geeft.” Ik denk dat Day ons heeft vergeven. Op het mededelingenbord in de keuken schreef ze voor haar vertrek in zwierige letters: “Moge God ieder van jullie zegenen. We houden van jullie en zullen jullie meedragen in ons hart.” Daaromheen had ze natuurlijk allemaal hartjes en ballonnetjes getekend.