Inmiddels dringt, mede door campagnes van zwarte activisten, het besef door in Nederland hoe kwetsend en racistisch de oude karikatuur van zwarte Piet is.
We zijn ons daarvan bewust. Toch blijven we elk jaar het Sinterklaasfeest uitbundig vieren in het Jeannette Noëlhuis. Twee keer per week mogen de kinderen schoenen zetten bij het kattenluikje in het kantoor. We zingen liedjes en leggen wortels en water klaar voor het paard van Sinterklaas. De moeders kijken verbaasd hoe hun Nederlandse huisgenoten uit volle borst meezingen. De kindjes vinden het prachtig en spannend. Helemaal als ze de ochtend erna iets lekkers in hun schoen vinden. Pakjesavond is elk jaar zo’n beetje het hoogtepunt van ons gemeenschapsleven. Weken van tevoren wijden we nieuwkomers in in de geheimen van het surprises maken voor elkaar.
Sinds een paar jaar kijken we ook elke dag trouw naar het Sinterklaasjournaal. Na de afwas wordt de bel geluid: “Het Sinterklaasjournaal!” roept Daan met luide stem. De laptop staat klaar op de koffietafel in het kantoor; jong en oud nestelt zich vol verwachting op de bank om de jongste ontwikkelingen te volgen in de aanloop naar het grote feest.
Maar afgelopen jaar hadden we een probleem. Yasmin is inmiddels tien jaar oud en vindt het hele Sinterklaasgedoe kinderachtig. Vijfjarige Blessing snapt het allemaal niet zo, maar vindt het wel geweldig om samen met ons te kijken. Alleen, hij was vaak weg met zijn moeder en babybroertje.
Tja, dan maar geen Sinterklaasjournaal? Geen denken aan! Dus keken we elke avond met vijf of zes volwassenen – ‘teambuilding’ zeiden we tegen elkaar – hoe er in het Grote Pietenhuis hard werd gewerkt aan alle voorbereidingen. Het paard Ozosnel van Sinterklaas was zoek, de sleutel van het pakjesruim was zoek, Babypiet was zoek. De Hoofdpiet hield persconferenties waarin hij deed alsof er niets aan de hand was. Supergrappige persiflages natuurlijk van de coronapersconferenties! En gelukkig liep alles goed af. Babypiet vond Ozosnel op een dak. De chocoladesleutel die Chocopiet aan Babypiet gaf, bleek de echte sleutel van het pakjesruim te zijn. Het Sinterklaasfeest kon gewoon doorgaan.
Dat Sinterklaasweekend ervaarde Susan aan den lijve hoe groot de weerstand nog is tegen veranderingen van Sinterklaastradities. Ze deed met haar sambaband mee aan de ‘Kick Out Zwarte Piet’-demonstratie in Volendam. Ze werden bekogeld met oliebollen en eieren. Susan kreeg een ei op haar nek. Gelukkig brak die niet. Maar het deed wel pijn, zei ze.