Onze gemeenschapsagenda kan aardig vollopen. We hebben speciale themavieringen, ronde tafel discussies, filmavonden en de boekenclub. Reguliere bijeenkomsten zoals de huisvergadering, het teamoverleg, de gemeenschapsavonden, de avonden met de klankbordgroep en de dagelijkse gebedsdiensten laat ik even buiten beschouwing.
We doen altijd moeite onze huisgenoten te betrekken bij de bijeenkomsten. We kondigen ze aan in de huisvergadering, schrijven ze op ons mededelingenbord en als de organisator van een bepaalde bijeenkomst fut en enthousiasme over heeft, maakt hij of zij speciale postertjes die in huis worden opgehangen.
Maar onze gesprekken en films zijn altijd zwaar, serieus, ideologisch: klimaatverandering, activisme, alternatieve economie. Soms, als een van onze huisgenoten zwicht voor onze uitnodiging, sluipt men een kwartiertje na begin vaak stilletjes weg.
Een paar maanden geleden vond Susan in de berging een kartonnen doos met videomateriaal dat in de loop van de afgelopen 30 jaar over ons huis is gemaakt. Inmiddels zijn dat vele uren interviews en beelden van ons dagelijks leven in huis of bij acties. Zou het een idee zijn daar een filmavond mee te houden, voor allen die in huis wonen?
Susan heeft vele verborgen talenten, o.a. hoe ze zoiets in de markt weet te zetten. Ze kondigde de avond aan op het mededelingenbord: “Kom kijken naar Frits met wild haar, naar Gerard zonder baard, naar Susan toen ze 40 kilo minder woog.” Het werkte. Het kantoor zat vol, sommigen moesten op de vloer zitten; de kinderen op schoot van hun moeders.
Nieuwsgierige afwachting, gevolgd door gejoel en schatergelach bij elk nieuw filmbeeld. Een jeugdige Frits die net zo gedreven als nu vertelt over atoombommen en pacifisme. Gerard op de bank, toen nog met lang, krullend haar, zonder baard, maar even bedachtzaam sprekend als nu. Susan stilletjes op de achtergrond als verlegen twintiger, inderdaad slank en in tuinbroek. Jellie legt druk gesticulerend, zoals altijd, eind jaren ’90 aan bezoekers uit wat het Noëlhuis is. Op de achtergrond wapperen lakens op het lange balkon van de flat Klieverink.
Voor de oudgedienden is het een feest van herkenning. Daar is Sam! Hoe zou het met hem zijn? Zo lang geleden dat we van hem hoorden… Daar is Mohammed, weet je nog? We vertellen in geuren en kleuren, troeven elkaar af met de sterkste verhalen. Onder het genot van drank en versnaperingen mijmeren we tot in de late uurtjes van de avond. Nostalgie. Wat gaat de tijd snel…
De avond is voor herhaling vatbaar. Over 15 jaar doen we het weer. Dan vertellen Margriet, Daan, Yemi en de anderen over markante huisgenoten, bizarre situaties en onvergetelijke acties. En een nieuwe generatie zal aan hun lippen hangen.