De dozen sojamelk staan tot haar kin opgestapeld. Het oude Kapucijner kloosterbankje is uit het zicht verdwenen onder de bevoorrading van de biologische groothandel. Vijf-kilo-zakken rijst en liters pastasaus wachten tot Herman ze opbergt in Tina’s kast. Daardoor ziet ze het schoeisel niet liggen voor de kapeldeur. Wel zichtbaar is het dichtgetrokken gordijn. Het voorhangsel is gesloten. Doodstil is het daarachter. Net als in de rest van de gang. Er wordt gebeden. Geen gemurmel, geen psalm of meerstemmig Taizé-gezang, Daan en Margriet doen Centering Prayer. Wat? Dit is een methode bedoeld om de ontwikkeling van contemplatief gebed te vergemakkelijken.
Komen en gaan
Amid kwam hier in de kapel dagelijks bidden tot Allah. Jeannette heeft hem in oktober zien verhuizen. Met twee koffers en veel stress ging hij. Er is nog geen uitzicht op papieren. Kan hij de huur van zijn kamer ophoesten? En hoe neem je afscheid van elkaar? Niet elke bewoner verkast in deze teneur. En Amid was overigens bepaald niet de enige die ging. In het afgelopen jaar was er slechts één kamer die geen nieuwe bewoner kreeg. Oudgediende Redisa kreeg eerder al papieren en verhuisde na vier jaar onder ons dak. Zij en haar zoon Leonard gaan een nieuw leven opbouwen in de legaliteit. Na jaren aan de zijlijn staan, is dat een spannende stap. Jeannette zag twee Eritrese moeders met kinderen verhuizen naar het AZC. Eén van hen kreeg al snel papieren en een huis dichtbij het Noëlhuis in Amsterdam Buitenveldert.
Wandelgangen
Leonard is trouwens net als alle andere namen van huisgenoten een pseudoniem. Háár naam is dat niet. Ze heet echt Jeannette Noël. Ze hangt daar op het smalle muurtje naast de kapel en ziet het gordijn van het kapelraam naar de gang open gaan. Margriet, geen schuilnaam, trekt het stuk velours naar haar toe. Er zit een zwarte vlek op zo groot als een bierviltje. De boel had hier lelijk af kunnen fikken. Goddank is dat niet gebeurd. Daan, geen schuilnaam, blaast nu wel de kaarsjes uit. Buiten de kapeldeur stapt hij in zijn zwarte Crocs en klost naar de keuken voor koffie. Deze zomer was hij nog in Jordanië voor een training van de Christian Peacemaker Teams. Zijn gekwebbel hoopt ze nog lang hier in huis te horen.
Het slot in de voordeur rammelt. Iemand laat zichzelf binnen. Het is Jellie, de worker van vandaag. De worker is gastvrouw of -heer die bijvoorbeeld de deur opent, de telefoon beantwoordt, donaties opruimt en kletst in de keuken. Eerst loopt Jellie in twee stappen naar de kapel, schopt haar schoenen uit, geeft een ruk aan de bel en sluit het gordijn. Het volgende ochtendgebed.
In de kapel wordt veel gebeden door vele gelovigen van verschillende geloven. Geboeid volgt Jeannette al die spirituele activiteit. Alleen ziet ze het gordijn nu steeds vaker dicht gaan. Zo mist ze de momenten dat het licht wordt. Dorothy Day, Mohandas Gandhi, Martin de Porres en Jezus benijdt ze stiekem. Die superhelden hangen in de gebedsruimte. Zelf hangt ze daarbuiten. Zij, Jeannette Noël, is toch al dertig jaar de naamgever van het huis. Ze klaagt niet. Haar plek geeft goed zicht op de voordeur. Veel nieuws hoor je in de wandelgangen. En ze voelt uitstekend hoe de wind waait. Momenteel is er sprake van een activistische bries tegen kernwapens en fossiele brandstoffen.
Toch zou ze graag nog eens in de keuken kijken. Dan zou ze kunnen horen wat er aan tafel wordt gezegd. Bij een mooi afscheid zoals dat van Rose had zij dan op de eerste rang gezeten. Samen met Mo is Rose verhuisd, ingetreden in het Kleiklooster, hemelsbreed een kilometer hier vandaan. Naast haar werk en studie verleent deze dame nu zelf gastvrijheid in dit jonge stadsklooster.
Feesten en festivals
Een opgewarmde aarde of een uitzonderlijk hete recordzomer? Dit jaargetijde is hoe dan ook de minste voor Jeannette. Al die tijd maar in huis hangen, terwijl Frits, Aiyun en Onno dansten op een vulkaan aan de Europese buitengrenzen, Sofie vanuit een kayak zeehonden groette in Zweedse wateren, Margriet een pelgrimage maakte door Engeland en Wales eindigend met een groots festival. Susan was Jeannette’s trouwe bondgenoot in deze stille tijden. Ze meende zelfs dat ze begroet werd door deze stille arbeider. In de ochtend brengt Susan post rond. Thuisgekomen past ze op een kind, zoekt ze eetbaars tussen gedoneerd groen of organiseert ze acties die onze nucleaire ondergang moeten verhinderen.
Niet elk feest is ver weg of in de tuin, waar trouwens wel weer fantastische BBQ’s plaatsvonden onder de bezielende medewerking van een omvangrijke Irakees. Ook nu de man niet meer in het huis woont, blijft hij de paprika’s roosteren. De jubileumfuif voltrok zich voor haar neus. Vrolijk uitgedoste mensen zaten vlak bij haar op het bankje en in de kapel. De eetbare-planten-tocht en Afrikaanse disco op de tennisbaan; het is een eeuwigheid geleden. Nu kijk ze uit op Pieters weelderige adventskrans.
Financieel staat het huis er degelijk voor. Geldelijke donaties vinden langzaam hun weg naar het nieuwe rekeningnummer van de fijnere bank. De transfer zorgt wel voor een opstopping bij het bedanken. Daarom: van harte bedankt voor uw steun en betrokkenheid!
Trippel-trippel
Herman komt voorbij met Naomi in een draagzak. De halfjarige dame groeit als kool. Binnenkort ziet ze het kindje door de gang kruipen. Herman, Anna en hun baby zijn in het najaar op de gang komen wonen. Zij wilden graag meer in de reuring zitten. En nu Naomi groeit en bloeit is het fijner om midden in het huis te wonen. Anna werkt weer na een zwangerschapsverlof waarin ze en passant haar trouwfeest organiseerde. Vlak na de huisvakantie vertrok iedereen naar Barneveld om samen met het bruidspaar te swingen op anarchistische middeleeuwse muziek.
Stiller dan die avond heeft ze het in huis nooit gehad (Susan was ook naar de bruiloft). Die nacht had ze de muizen voor het eerst gezien in de kapel. Zes kleine grijze viervoeters dansten om de klankschaal. Hun toilet hielden ze tussen de regenboogvlaggen in de hoek. Dorothy moest het ook gezien hebben. Mohandas keek niet op of om. En Martin had haar een knipoog gegeven. Paus Franciscus sliep. Twee van het muizenspul hadden plotseling voor haar neus gestaan. Trippel-trippel boven op een bananendoos. De kruimels krentenbrood kleefden nog aan hun rug. Zij stelden zich voor als Clara en Nelie, niet hun echte namen. Het zijn dan ook vluchtelingen. Oorspronkelijk zijn ze van achter de metrolijn. De fietstassen van Frits hadden de verstekelingen hier gebracht. Een gouden greep voor een paar hongerige muizen.
“…May He bring you home rejoicing: at the wonders He has shown you. May He bring you home rejoicing: once again into our doors.” Het gebed is klaar. De gang stroomt vol. De deurbel gaat. Joe brengt fantastisch brood van hippe biologische winkels uit de stad. Naast de goede gaven van Michael is er nu dus ook Joe. Hij brengt met regelmaat brood, groente en fruit. De deurbel gaat weer. Patrick Beukema van Beukema Ongediertebestrijding krijgt koffie. (Joe wil gelijk weer door.) Daan en Sofie leiden de inspecteur rond. In de tuin van ons appartementje op twee-twee-vier staat een gedoneerd bed vol beestjes, die zich snel kunnen voortplanten. De kamer van Jannah en haar zonen wordt grondig bestudeerd op de aanwezigheid van achtergebleven bedwantsen. Negatief. De bugs zijn net op tijd het huis uitgezet. Beukema blijft er nuchter onder. Het huis is weer aan een gruwelijke plaag ontsnapt.
Zuster Noël ziet steeds meer mannen die de was doen. De heren zijn dakloos of slapen in de bed-bad-brood-opvang en komen overdag in het huis voor een douche, een schoon trainingspak en goed draadloos internet. Jeannette heeft jeuk. Links aan haar schouder zit de QR code geplakt. Dit is het werk van Frits, die in een slapeloze nacht de tijd moest doden. De code linkt naar Gerards verhaal over mevrouw Noël op de website. Als niemand kijkt, knippert ze snel met haar ogen. Haar lach verwelkomt vriendelijk nieuwe huisgenoten. Zo wonen er twee nieuwe vrouwen met hun kinderen, waaronder Jannah. De kinderen zullen hier Nederlands leren in de gemeenschap. De moeders krijgen taalles, thuis en bij Stap Verder. Voor hun namen zullen pseudoniemen bedacht worden. Lieve moeders met schattige kleintjes, die weer vele harten gaan veroveren in dit huis. Zo gaat dat.
De hitte van juli bracht ook een droef bericht. In de nieuwsbrief van juni schreef Gerard over de oerkracht van Walid en zijn openheid over zijn geaardheid. Hij was toen naar het AZC verhuisd. Daar had hij al snel papieren gekregen en kreeg hij een huis toegewezen. Kort daarna is Walid uit het leven gestapt. Samen met vrienden is er een herdenking geweest. Onze gedachten gaan uit naar zijn familie in Libanon en zijn vrienden in Amsterdam.